7 ting

Mona har bedt så fint, og sidan ho er så rørande ny i blåggebyen og skriv så fint, så får eg heller delta i eit meme. Dessutan har Goodwill spurt om det same. Og når to slike godlyndte sjeler set dei nydelege augene i deg, kan du liksom ikkje vere surmaga og seie nei.
Eg skal skrive ned sju ting eg likar ved meg sjølv.

1. Eg syns eg er morsom. Sjølv når ingen ler av det eg seier klarar eg å tru på at eg er morsom. Det ser eg på som ein slags positiv eigenskap. For meg, altså.

2. Eg engasjerer meg. Ikkje i alt, men i mykje.

3. Eg har ein viss impulskontroll.

4. Eg er empatisk.

5. Eg kan lese og skrive.

6. Trass i at eg er grusomt lat og elskat mat, er eg ikkje jævleg tjukk. Det forundrar og imponerer meg. Eg meiner det vitnar om sjølvkontroll og karakterstyrke. Sjølv om eg ikkje akkurat er sprek heller då. Det hadde nesten vore sjukt og naturstridig.

7. Eg har fått vite at eg er kreativ og modig. Eg håper det er sant, for no treng eg begge deler.

Det er mogleg at dette memet har vore kloden rundt allereie. Men om det ikkje har, så syns eg Linetten, Raketten og Flopsien skal dele sine sju med oss.

Sakleg og ikkje særleg feminin

I går vart eg i ein diskusjon om ordet «jentete» minna om dei gangene eg er blitt skulda for å vere maskulin.
Det pleier å skje eit stykke ut i sånne diskusjonar, der folk sit og snakkar om kva det vil seie å vere feminin og maskulin.
Det pleier å høyrest sånn ut:

«Du, Avil, for eksempel. Du er jo ikkje sånn feminin».
«Huh?»
«Ja, altså typen, eg meiner, personlegdommen. Måten du snakkar på, eller, nei, måten du diskuterer på.»

Det pleier å ende med at eg:
1. Er lei meg fordi nokon seier eg ikkje er feminin.
2. Er forbanna fordi vedkommande meiner at det å kunne diskutere sakleg, eller å kunne fortelle skikkelege røvarhistoriar i fylla, eller det å ha eit nøkternt forhold til sex, er forbeholdt menn.

Og uansett korleis dei argumenterer kokar det jo ned til at det er positive eigenskapar dei meiner eg har, som altså då ikkje er feminine.

Dersom det å vere sakleg vert omtala som ein maskulin eigenskap, skal ein jo vere temmeleg trygg på seg sjølv som jente for å tørre å vise seg sakleg overfor menn.
Eg har mange gonger, særleg då eg var yngre, sett jenter som var saklege, morsomme og viljesterke i diskusjonar der det berre var venninner bli til tomhjerna og lettpåverkelege hønsehovud om det var ein mann der. Og då ikkje nødvendigvis ein attraktiv mann. Berre ein mann.
For mange kvinner er det verkeleg viktig å vere attraktiv. Feminin er det same som attraktiv om ein er dame. Det er derfor temmeleg skrekkeleg å bli kalt maskulin.

Ved å klassifisere sentrale og avgjerande eigenskapar for å bli tatt seriøst, å lukkast i arbeidslivet og å vere sjef i eige liv (som i seg sjølve ikkje har noko med kjønn å gjere) som maskuline, driv ein i mine auge per definisjon med kvinneundertrykking.
Mange kvinner gjer dette, og eg pleier å fortelle dei kva eg meiner.
Sist eg prøvde meg blei eg kasta ut av ein blogg for alltid.
Men å bli oppdratt og sosialt påverka av andre kvinner til å vere «feminin» kan få alvorlege følger.

Faens møkk

Erkjenninga først: Eg er heilt idiot når det kjem til økonomi. Eg blir sur og det er til å grine av.

Bakgrunn: Det opprinnelege prinsippet som fungerte så bra i alle åra før eg blei del av Familien Avil og Manden + Avkom AS, funkar ikkje lenger. Då var det enkelt: Tjene pengar, og bruke mindre enn eg hadde på konto. Hadde eg mindre enn 2000,- på kontoen vart det erklært krisetilstand og då skulle uteståande gjeld hos vener inndrivast, og det var berre macaroni til middag. Dette gjekk bra. I årevis. (Her er eg i tvil om dette med behov for caps lock og utropsteikn igjen. Eg går derfor for den suggererande gjentakinga: I årevis.)
Familien AoM+A AS er ein annan butikk.
Det er Faste utgifter, eit uoverskueleg og uforståeleg konsept som det er komplett umogleg for meg å komme nærare inn på
Det er Løpande utgifter, som i følge mannen min skulle vere fullt ut mogleg å rekne ut. Noko han derfor har gjort. Dette er størrelsar heilt på linje med cosinus og sannsynlighetsutrekning, som var avgjerande då eg strauk i matematikk i tredje klasse på gymnaset. Slik eg husker det. I følge psykologane (dei forskande av dei = dei som forstår seg på matematikk), er det slik at folk husker betre oppgåver dei ikkje har fått fullføre eller har klart å løyse. Takk cortex, for at eg aldri skal gløyme at eg ikkje meistrar høgare matematikk.

Attende til økonomi. For økonomi er altså matematikk. Men ikkje berre. Hadde det no vore så enkelt. Då kunne mannen min ha rekna litt på det, og så kunne eg ha sluppe å hatt noko med det å gjere. Me er kritisk rurale når det gjeld evner og oppgåver her i huset. Han forstår ikkje korleis ein vaskar badet (er det verkeleg nokon som trur på det?) og eg forstår ikkje matematikk.
Dette skuldast forskjellar i utdanning:
Eg har vore på kurs hos Århus Kommune sitt «sosial stønad for sosiale ytingar»-program, der eg fekk ei vekes kurs i vasketeori mot ei veke på sosial stønad. Dette skulle munne ut i at eg anten vaska heime hos eldre folk for sosial stønad, eller at eg sa frå meg begge deler. Eg valgte sjølvsagt det siste. Anna skulle tatt seg ut.
Og mannen min har teke matematikk og fysikk på universitetet, så han kan rekne.

Men økonomi inneber altså også ein del praktiske oppgåver. Eg treng ikkje forklare, for dette er så enkelt at sjølv eg forstår det, og då forstår alle det. Altså dette med å shoppe. Og arbeid. Slike ting.
Me dveler ikkje ved banalitetar her.

Me går rett på sakens ømme kjerne: Bankvesenet. Meir spesifikt: Nettbanken.

Eg har hatt Sparebanken som bank sidan Bergen Bank nekta meg eit forskot på studielånet mitt i 1992. Eg og Sparebanken har hatt eit kjølig forhold sidan 1994, då dei nekta å gje meg nytt VISA-kort då eg budde i Israel og nokon stal kortet mitt. Først kjølig frå mi side, og sidan også frå deira side, sidan VISA international ga meg pengar å leve for som dei forlangte at Sparebanken skulle dekke sidan dei hadde vore så dritkjipe. Men eg har halde ut.
Til og med etter Sparebanken nekta å gje oss eit anstendig rentenivå på billån (2001) og huslån (2002) har eg halde ut. Berre eg, for etter dette har mannen min og låna og alt konvertert til Fokus bank.

Men eg og pengane mine er framleis hos Sparebanken.
Sjølv om mannen min to gonger har dratt meg med til møte hos Fokus bank, der to bankrådgjevarar har servert kaffi og kjeks og teikna og forklart kvifor eg burde få lønna mi inn på den brillefine kontoen eg har i Fokus bank.

Ja, eg har konto der også. Som eg ikkje brukar.

Og kvifor alt dette forbanna rotet?
Fordi eg ikkje forstår nettbanken deira.

Eg har halde meg hos ein ukul bank som ikkje vil gje meg lån og som ikkje vil gje meg VISA-kort når eg døyr ihjel i utlendighet, og som ikkje serverer verken kaffi eller kjeks.
Berre fordi eg ikkje klarar å sette meg inn i det forbanna nettbanksystemet til Fokus bank.

NEI, DET HJELPER IKKJE AT DU SEIER DET ER ENKELT!
DET ER IKKJE LETT FOR MEG!

(når eg bruker både caps lock og utropsteikn, syns eg lesarane skal forstå det som The Voice of God, eventuelt at eg snakkar som Owen Meany).

Men kva har skjedd no?

Sparebanken har skifta ut det einaste systemet i heile verda som eg forsto. Med eit nytt. Som eg ikkje forstår. Og no får eg purringar frå Haugen Bok og anar ikkje kva eg har på kontoen. Eg er ute i ei økonomisk og emosjonell hengemyr. Eg er pariakaste. Eg er utstøtt frå den monetære samfunn.

Eg kjem ikkje inn på nettbanken.
Faens møkk.

Den finaste haustdagen

Det må ha vore i dag.

Eg kjøpte meg ei bålsteikepanne i dag (lukke kan kjøpast!), og etter ein del om og men vart ungane med meg til skogs. Inne ved vatnet laga me bål, og mens ungane kasta steinar i vatnet og bygga seg små Blairwitch-varder av pinnar og småstein steikte eg pannekaker. Sola varma skikkeleg, det var blikkstilt og røyken steig rett opp.

Om eg ikkje hadde vore slik ein knøl skulle eg ha vist bileter. Men eg får dei liksom ikkje frå mobilen og over på blåggen.

De får berre tru meg. Den finaste haustdagen var i dag.

Vinnaren av Vinduets novellekonkurranse

Vinduet har hatt novellekonkurranse og her er vinnaren:

Den store dagen.

Litt sånn apropos mange ting, eigentleg.

Fredag går eg i raudt

No på fredag vert alle oppfordra til å delta ei ei fredeleg, verdsomspennande og stille demonstrasjon i sympati med folket i Burma.

Ta på deg ei raud t-skjorte, det er alt.

Militærregimet i Burma har vore omsynslause på mange måtar, men viser samstundes ein viss respekt for symbolske og fredelege demonstrasjonar.
Dessutan vert det litt fint å sjå alle dei raude kleda på fredag og vite at folk bryr seg.

For ikkje å snakke om at ein vert i betre humør av å bytte ut den svarte poloen eller den kvite skjorta.

Oppdatering torsdag 27.09.07 kl.12.30: 20 000 mennesker sitter og synger, mens soldatar står rundt og peiker på dei med våpen. Dei har fått beskjed om at vert dei sittande, vert dei drept. Tenk  å sitte der og synge og vite det.

Aung San Suu Kyi vart demokratisk valgt som leiar i Burma i 1980. Ho har vore i husarrest sidan eit år før valget dengong. Ho er no 62 år gammal, og har tilbrakt store deler av dei siste 18 åra i fengsel og husarrest. Ho fekk ikkje komme til Noreg for å motta Nobels fredspris som ho fekk i 1991.

Les meir på Wikipedia.
Og hugs raudt på fredag.

Varme og kulde

I dag har eg litt feber (jo, eg har! 37 grader under armen er ordentleg feber!) og då passar det bra å snakke om temperaturar og folk og slikt.

Eg er oppdratt i ein heim der far min likte å ha det varmt, mens mor mi likte å ha det kaldt. På dagtid fann dei eit kompromiss (eg syns i alle fall ikkje dei hadde det for varmt). På natta veit eg dei aldri blei samde. Ikkje er blitt samde. Dei diskuterer det ved middagsbordet framleis.
– Korleis kan du orke å sove i det varme rommet? Eg ligg og vrir meg og blir sprø!
– Eg blir sjuk om eg skal sove i den trekken!
No nyttar eg utropsteikn for å illustrere kor viktig dette er for dei. Om ikkje lesarkrinsen min hadde enkelte sarte hydrologar og slikt, hadde eg nytta caps lock.

Far min vann ikkje berre kampen om det lukka soveromsvindauga. Genene hans viste seg også å vere dominante. Eg fyrer heile året, lukkar dører og har ullsokkar på. No, til dømes, har eg fyrt i ovnen, eg har ullgenser og ullsokkar og syns framleis det er på grensen til utriveleg her.

På fredag var me på besøk hos bror min. Svigerinna mi kunne fortelje at han er så redd trekk at han er blitt haspenazi (må ikkje forvekslast med askenazi, noko han faktisk også er på eit vis). Haspar som ikkje er skikkeleg lukka, og då meiner me skikkeleg, vert avslørt på trekkradaren med det same han kjem inn i rommet.

Eg gifta meg med ein som likar å ha det skikkeleg varmt. Varmt i stova, varmt på soverommet, varmt overalt.
Slik tenkte eg at ekteskapet mitt skulle bli harmonisk og eg skulle få eit lukkeleg liv utan krangling i caps lock over middagen.
Det har gått veldig fint.

Men så viste det seg at trass dobbelt sett frysepinngener, har me fått veldig varmblodige born.

Når eg har det passe fint i ullgenseren, sit ungane i underbuksa og har svetteperler på dei små, raude nasene.
Bummer.

Struktur og tabellar

Eg skal skrive ein utførleg synopsis med alt som skal skje. Den der tjuesiderssaken min er jo meir ei skisse, no skal det ned på papiret/skjermen kva som skal skje i kvart kapittel i heile boka.

Eg forsøker å sette det opp i ein tabell, der eg skriv kort kva handlinga er i kvart kapittel, og ved sida av skriv eg kva informasjon eg vil gje lesaren i same kapittel.

Det er sikkert lurt, men eg blir rastlaus og gal og får flashback frå tekstanalyse på gymnaset. Men det må gjerast, trur eg. No vert verkeleg sjølvdisiplinen sett på prøve her.

I siste ende

No er eg på veg til Bergen, der urna til onkelen min skal setjast ned.
Han var elskeleg og rar, men hadde alltid ein viss avstand til alle, kom i konflikt med alle sjefar, vart skilt, hadde få vener, og enda livet sitt i ein leid leilighet full av rot.
I dag kjem det ikkje mange.

Ein tek ikkje materiell rikdom med seg i grava. Men rundt grava står i siste ende alle dei du investerte noko i gjennom livet.

Dagbladet og statistikk

Her i blåggelandsbyen er tabloidpressas publikasjonar av statistikk ei uuttømeleg kjelde til referatpostar. Dagbladets redaksjon demonsterer i dag igjen pussig lesing av statistikk, med ein noko spesiell presentasjon av årsak og verknad.

Det er nemleg konseptet sambuarskap som fører til fattigdom og manglande tryggleik for born.
Sambuarar går oftare frå kvarandre enn gifte, og samlivsformen er også forbunde med lav økonomisk og sosial status.

Vel.

Det skal ikkje rasande mykje kritisk sans til for å snu litt på det. Kan hende er det slik at når folk faktisk velger å gifte seg, er det meir sannsynleg at dei ønsker og velger kvarandre, felles ansvar og felles livsprosjekt, enn om dei ikkje gjer. Og medan ektepargruppa kun består av folk som har gått til det skritt å gifte seg, med dei refleksjonane og den handlingsprosessen dette inneber, vil sambuargruppa innehalde alt frå folk som er villige til felles liv, til folk som driv og flyttar inn og ut hos kvarandre i ett sett. Det ville ikkje undre meg om ein ville få interessante tal ut av å differensiere statistikken ytterlegare. Men å stille opp samlivsformen sambuarskap som medverkande årsak til fattigdom, samlivsbrot og lav sosial status framtår som lite begava.