Fusa jeans

Klikk på biletet og kom rett til Fusajeans eigen side.

No er eg oppriktig nysgjerrig på om dette berre er hylande morsomt for meg som er vestlending, eller om det har ein breiare appell.

Utover denne teikneserien har dei også bukser. Ganske fine bukser, faktisk.

Nexushelg med Henrik Langeland

«Du gjer det ikkje akkurat enkelt for deg sjølv då,» sa forlagssjefen og kikka opp frå notatbunkane. «Det er ikkje tvil om at du har eit litterært talent, men kvifor har du valgt å bruke det på dette?»

Fredag sat eg hos Forlaget, med forlagssjefen og redaktøren. Manuset eg hadde levert var omlag ein fjerdedel av historia eg har tenkt å skrive. Eg hadde gjort så godt eg kunne.

Dei likte karakterane, historia, og hadde mykje godt å seie. Men sjølve strukturen måtte eg jobbe med, sa dei. Det vart for mykje beretning, for lite dramatisering.

Eg nikka. Ba om konkrete døme. Fekk det. Forsto at det eg hadde gjort ikkje var bra nok. Ikkje enno.
«Me ser for oss eit fortsatt samarbeid, det skal du ikkje vere i tvil om, men det er ein god del arbeid som gjenstår. Les konsulentuttalen, og så skal me snakke saman etter du har vore på kurset i helga.»

Eg gjekk på kafe. Eg las konsulentuttalen.
Det var mykje fint der.
«Noe jeg umiddelbart la merke til var at forfatteren syns å ha en meget god språkføring.»
«Naturskildringene er videre særdeles bra – her er det til tider meget høy klasse. og det slo meg at vi her har å gjøre med en meget talentfull forfatter!»

Men så kom innvendingane. Mot keisamme parti, dveling ved uvesentligheter, utlegningar om myter og historikk som fekk konsulenten til å geispe.
Han konkluderer med at «Underveis fikk jeg assosiasjoner til både Kalevalla og Edda, og det er ikke småtterier. Men dessverre er det et godt stykke igjen til at kvaliteten rekker opp til ambisjonene. Til det er strukturen og dramaturgien foreløpig helt feil. (..) Tenk gjennom dramaturgien, skap spenning mellom de forskjellige hendelsesforløpene, nå virker det hele alt for tilfeldig. (…) Vi har her å gjøre med en alt for talentfull forfatten til at manuset skal refuseres. Forfatteren må ikke miste motet, for dette kan bli riktig så bra etter omskriving».

Men kva fanden skulle eg gjere? Eg hadde jo allereie gjort så godt eg kunne.

Neste morgon stilte eg på «seminar i fortellerteknikker» hos forlaget.
Heile laurdagen lytta eg til Henrik Langeland. Han hadde førebudd seg sidan november, han hadde store bunker med papir. Han speedsnakka i seks timar.
Og alt han ville fortelle viste seg å vere alt eg trong vite.

Eg er amatør. Eg har ei historie, eg kan skrive greie setningar og skildringar, eg har tenkt og skrive mykje om kven karakterane er og korleis dei skal reagere på og endre seg ved hendingar. Eg har ein begynnelse, ein midt og ein slutt. Men eg har ikkje visst noko om korleis dette skal presenterast for lesaren og bli ei fortelling.

Etter å ha strevd aleine i halvanna år med å skrive, var fredagen eit vendepunkt. Eg følte meg avslørt og pinleg konfrontert med min eigen inkompetanse. Eg hadde nådd eit punkt der min vilje ikkje var nok. Eg mangla midlene til å komme vidare.

Og no har eg fått dei.
Henrik Langeland er ikkje berre dyktig, han er også raus. Eg sat med kjensla av at han var villig til å dele alt han visste. Det var uhørt luksuriøst: To heile dagar i ei lita gruppe, med ein entusiastisk og godt førebudd førelesar.
Søndagen brukte me på å presentere eigne prosjekt og drodle munnleg vidare på desse saman. Noko som i ei større gruppe nok burde vore betre strukturert, men som både var morosamt og lærerikt i den vesle gruppa.
Og som ein av dei andre deltakarane avslutta med å seie: «Eg fattar ikkje at nokon kan skrive ein roman heilt aleine.»

No er det mandag. Eg sit og skriv scenane mine med store bokstavar og 19% zoom. Eg er i ferd med å kartlegge kva scenar som er gode, og kva som må gjerast noko med, og kva som er overflødig. Og eg skjønar kva eg driv med!

Heilt magisk.

Tusen takk.