I desse dagar vert konfirmantar over heile Noreg innvia som vaksne. Stadig fleire unge velger den humanistiske konfirmasjonen. Nokre murrar og syns det er merkeleg med konstruerte ritualar, andre har kritisert bruken av sjølve ordet konfirmasjon.
Til alle tider har me hatt overgangsritualer her til lands, som i resten av verda. Namngjeving som introduksjon til å vere ein del av samfunnet, overgangen born til vaksen, frå ugift til gift, og frå levande til død, alt saman har hatt sine seremoniar.
Etter kristendommen overtok for tusen år sidan har kyrkja vore tradisjonsberar og seremonimeister for desse overgangsrituala.
Men om ein slett ikkje er kristen og ikkje vil ha seremoniane kyrkja tilbyr, er det greit med nye.
Om ein seremoni skal kjennest riktig, må den nettopp vere regelstyrt, gjenteke, gjerne høgtideleg, og ha visse gjenkjennelege trekk som minnar oss om det høgtidelege og spesielle.
Sidan kyrkja har vore einerådande så lenge, låner det humanistiske alternativet både omgrep og rutinar frå kyrkja, på samme måte som kyrkja lånte mykje frå før-kristne høgtider og seremoniar dengong kyrkja var ny her til lands.
Framleis feirer me alveblotet Jul som viktigaste høgtid i Noreg, og kan hende vil me om tusen år ha ein humanistisk konfirmasjon. Sjølv om begge deler blir snålt dersom ein ikkje kjenner konteksten dei oppsto i.
Vårlys 