Då var Lillehammer Litteraturfestival allereie over for meg. Halvanna døgn var mi tilmålte festivaltid, men eg rakk no å bli ganske integrert i festivalflokken.

Først: Meg sjølv.

Eg skulle lese utdrag frå boka mi og «presentere prosjektet» som forleggaren sa. På engelsk, sidan seminaret var arrangert for å presentere norske bøker for utanlandske forleggarar. Og eg var først ut og kunne dermed halde meg utelukkande til gjettverk om korleis ein gjer slikt.

Det gjekk både bra og dårleg.

Dårleg først: Eg kan vere ganske morsom og underhaldande. Men eg var ikkje det. Eg var tørr og keisam og las opp nokre ganske lite spenstige utdrag frå boka, heilt utan dramatikk. Eg var nervøs, og las pent og pynteleg opp frå manuset, og introduksjonen var altfor lang, akademisk og lite underhaldande.

Etterpå kom Tiger Garté og snakka utvungent om puling og burning, Nikolaj Frobenius snakka proft og begeistra om ei openbert spanande og intelligent skrive bok, Ross Kolby sto med begge beina trygt planta rett foran publikum og var så pen at ingen høyrte kva han sa, Linde Hagerup var morosam og sjarmerande og las ein alvorleg tekst som fekk alle til å humre, Nils Henrik Smith las utdrag frå ei bok som var like opplagt spanande og intelligent skrive som Frobenius sin, og til sist kom Edvard Hoem og fortalte historia om foreldra sine, og han var så flink og historia var så fin og sår at eg gråt.

Med andre ord var alle betre enn meg, og eg skjønte at «oisann, dette skulle eg verkeleg ha gjort heilt annleis». Etterpå var det mingling, eller eigentleg lunsj då, og dei utanlandske forleggarane gjekk litt ikring og prata med andre enn meg.

Så det som var bra: Eg gjennomførte, overlevde og lærte mykje. Eg gjorde akkurat det eg hadde planlagt, og at planen var heilt feil visste eg jo ikkje før etterpå. Neste gong eg skal «presentere prosjektet mitt» så skal eg i alle fall ikkje «presentere prosjektet mitt», men gje lyttarane ei oppleving.

Eg var nøgd. Håpar det ikkje er siste gong eg skal lese opp, for eg er ikkje avskrekka, berre heilt klar på kva eg skal gjere annleis.

Så: Festivalen.

Det var sol og varmt. Det var kvitvin til salgs på nesten alle foredraga og opplesingane og intervjua. Eg fann fort to erfarne og festlege damer (denne damen og denne damen), og hang saman med dei under resten av opphaldet. Dei bladde festivalvant i programmet og viste veg.

Det blei først mat og ein del vin, og eg fann ut at eg var godt pussa under debatten «Fremtidens menneske», der eg heile tida fekk lyst til å kommentere alt frå Jon Bing, biolog Dag O. Hessen (eg trur det var han som var der) og Nina Kristiansen (redaktør for forskning.no). Det var ein prost der også, stakkar. Men eg hadde sjølvinnsikt nok til å ikkje rope begeistra ut, sjølv om dei snakka om musekjøtdeig på Ås og andre fine ting.

Me forlot ergerleg nok Bing og panelet før dei var ferdige, for å lytte til ei unyansert lovprising av Doris Lessing. Der var det ikkje eingong vin. Etterpå var selskapet tørste av skuffelse, og gjekk på ein nesten forlatt hagefest. Det var i grunnen ingen dum ide, sjølv om festen var litt daff, for sola skein, graset var grønt og lufta var fri for alle. Dessutan fann me denne damen, som blei med oss vidare på quiz.

Litteraturquiz på litteraturfestival med alle dei litteræraste folka er latterleg vanskeleg. Dei andre på laget gjorde ein heiderleg innsats, det skal dei ha. Men me gadd ikkje levere. Eg har eit overutvikla konkurranseinstinkt og jobba hardt mentalt med å late som om eg ikkje deltok i ein konkurranse (langt mindre at eg tapte på å gje meg). Meir vin.

Margareth Atwood i Parken, fysisk i Toronto, men virtuelt tilstades og på storskjerm klypt saman med bilete av Dagblad-journalisten som intervjua henne. Me var litt nedlatande overfor denslags billege triks før me kom, men takka vere Atwood som ser ut som ei overjordisk dronning, cortex og sikkert også all vinen, blei eg veldig rørt og glad og syns det heile var magisk.

Dessutan var det ekte Storm-Troopers der. Heilt ekte klonesoldatar. Eg tok på dei ved kvar anledning og sukka henrykt. Dei var sikkert litt lei av meg. Men dei var dei aller, aller finaste. Dessutan måtte dei drikke brus med sugerør på grunn av hjelmane. Kan du tenke deg noko så fint.

Og så var torsdag 29.mai over.

*lukkesukk*