I ein diskusjon på Forfattarbloggen, der Jon Vogt fortvilar over å ikkje trenge gjennom forleggar- og mediemurane, der folk fjasar litt og eg flåsar litt, grip eg meg plutseleg i å heftig forsvare ei bok om jentesex.
Det var kan hende ein litt lang opningssetning, og eg veit ikkje om det kan kallast å aktualisere eit tema å nemne at eg har snakka om det før i dag. Men slik er det. Og eg kan ikkje heilt sleppe tanken.
Me treng denne boka om jentesex.
Kvifor det, tenker du kan hende. Er ikkje avisene meir eller mindre overfylte av sex? For ikkje å snakke om bokhandelhyllene? Og fins det eigentleg ein einaste uutforska flik av dette med jenter og sex som Google ikkje kan svare på?
Vel.
Slik snakkar avisene om sex:
Og slik ser jentesex på internettet ut:
Dette treng me ikkje meir av. Det kan me fort bli samde om.
Det me treng er ei motvekt. Ei motvekt til media sitt grafsete fokus på seksualisert vald, kvinner som objekt, unge jenter som offer, kvinner som bør passe seg, bør slanke seg, bør vite korleis ein suger ein mann. Ei motvekt til eit bilete av unge jenter som er magre og storpuppa og sleiker kvarandre på puppene mens dei ser smektande rett på ein mann sitt blikk. Me har meir enn nok, me har bøttevis, hyllemetervis, makrogigasuperbytevis.
Det me treng er jenter sine eigne stemmer. Jenter og kvinner og gamle damer som snakkar ut frå sine heilt eigne, verkelege erfaringar. Me treng ei bok der naturlege kroppar og lyster kan få plass. Der det er heilt ekte, vanlege damer som er målgruppe. Ei bok om jentesex på jentene sine eigne premissar.
For me held på å drukne. Me druknar i falske bilete, konstruerte situasjonar, silikoninnsprøyta og photoshoppa bilete. Me druknar i pornografi, reklame og valdshistoriar.
Det er ikkje slik at me ikkje lærer av det me ser rundt oss. Tankane våre og ideane våre er forma av det me ser og opplever. Og eg ser sexspalter som konfirmerer det tradisjonelle, heterofile samlivet. Sexekspertar som rår til at kvinner bit tenna saman og ligg med mennene sine for å halde på dei. Eg ser råd om stearinlys og roleg musikk, og om å dele på oppvasken på førehand. Men kva i all verda skal ein eigentleg gjere i senga då? Og kva om ein er aleine? Kva er jenteseksualitet oppi alt dette?
Nei, vil ein ha grafisk informasjon er det berre å surfe. Nettet bugnar av saftig kjønnsaction. Og ved det grafiske og konkrete ser all realisme ut til å forsvinne.
Eg er så glad for at Ida Jackson og Maren Kristiane Solli vil gje det konkrete, alminnelge og realistiske jentesexlivet ei stemme. På eit vis føles det tvingande viktig. Det handlar om kropp og identitet, om lyst og kjensler og intimitet, om råderett over eige kjønn og over den delen av livet og samlivet som er limet når det andre blir trasig og keisamt. Det handlar om ein arena der kvinner kan komme til å oppleve seg som undertrykte ofre, der kvinner kan komme til å få dei verste mareritta i livet sitt. Og der dei kan komme til å vere nære, lukkelege og sterke.
Det må då vere viktig?
