Jada, eg legg meg paddeflat. Eller Haga-flat som det snart heiter. Eg innrømmer det. Eg får lett andenaud og raudnar og skjelv ungpikeaktig (snart gammelkoneaktig) på hendene kvar gong han dukkar opp. Mutt, vanskeleg å prate med, heilt ute av stand til å flørte. Det er noko med slike menn. Og eg nektar å sjå han i nokon Hollywoodsminka, modelltryne-versjon.
Det fins berre ein mister Darcy for meg. Han kjem ikkje i nokon lettvint totimarsversjon. Han har ikkje trent på helsestudio med personleg trenar seks timar kvar dag med innlagte solariumspausar.
Og han ser i alle fall ikkje slik ut:
Ikkje ser han slik ut heller, bevare meg vel.
Det fins berre ein mr Darcy, og han krev at ein har seks timar til rådighet. Og det einaste ein får til slutt er eit kyss. Knapt nok eit kyss, i grunnen. Kan hende fins framleis det kysset berre i hovudet mitt. Det er eg veldig usikker på. Kan hende må eg sette av kvelden til BBC sin fjernsynsserieversjon av Stolthet og fordom. Berre for å sikre meg at det kysset verkeleg fins. Og for å bli andelaus og raudne og skjelve litt midtlivsaktig på hendene kvar gong han dukkar opp på skjermen.
Og eg skal ikkje snyte deg. Her kjem han opp frå vatnet.
Så kan no Dagbladet og historikarane og kven dei vil seie kva som helst. Eg held fast på mitt.
Vårlys 