Forfengeleg

Det skal bli tatt pressebilete av meg. Det skal føregå i Oslo.
Bror min spør: «Vil du sjå smashing ut? Skal eg ringe Tommi i Jan Thomas sitt team?»
Eg svarar: «Næsj, er du gal.»

Men så lurar eg litt likevel. Kor gøy trur me det er å bli staila?

Nettvener kjem til unnsetning:

– Det tror jeg faktisk er knallgøy. Og det mener jeg.
– Jeg vil faktisk gå så langt som å si at du skuffer meg om du ikke gjør det.
– Si at du er emo.
– Si at du vil ligne mest mulig på Kristin Spitznogle.
– Kanskje han kan style deg som Erlend Loe?
– Go for it, bjatsj!
– Vask og legg!
– Så det var altså ikke tull, dette med denne boken?

Og kjem med døme på korleis eg bør kle meg.

(bilete lånt frå underbara clara)

Damer på nett er dei beste.

Flyttegreier

Eg skal altså flytte. Ikkje frå WordPress til Blogspot, er du gal. Nei, eg skal flytte frå huset mitt og tilbake til barndomsheimen. Jepp. Det huset eg budde i frå eg var ti til eg var atten år.
Foreldra mine har snart fått ut alle møblane sine, og når eg kjem tilbake frå ferie, så er det heilt tomt og nedvaska. Klart til innflytting.
Veldig rare greier.
Under oppryddinga fann eg nokre gamle kjærleiksbrev. Det vil seie, eg har knapt fått slike. Men eg fekk eingong eit postkort med ein pusekatt på, og litt av ein The Cure-tekst, og beskjed om at nydelege Petter ikkje ville sjå meg meir, av nokre oppgjevne årsaker. Eg fekk kortet i postkassa etter mormor døydde, før gravferda. Eg budde saman med mormor, og å miste henne var ein av dei Viktige Tingene som har skjedd i livet mitt. Postkortet låg saman med nokre kvitteringar frå hausten 1989.

Eg var der oppe i går. Inne i skapet på mitt gamle rom fann eg eit raudt ringbind med små bunkar papir stappa inn i plastlommer.
Ei novellesamling frå omlag 1991. Noko var lattervekkande, noko var meir velskrive. Frå den tida eg trudde eg kom til å gje ut mi første bok før eg blei tredve.

Brudekjolen min heng der oppe. Størrelse 36, og likevel justert og sydd inn to gonger før den Store Dagen.

Bygones.