Eg er framleis bukselaus, men no i pludrande omgjevnader. Alt rundt meg er nusseleg. Sjølv kyrkja i denne danske småbyen liknar ein slag hobbitkyrkje med bittesmå, turkise benker og prest i svart kjole, kvit krage og enorme gammalmannsøyrer som forkynner noko som liknar zenaktig trollmannsreligion. Om ikkje anna kan eg trippe rundt i høge, raude hælar og kort, grå kjole utan å falle over steinar og ville dyr. Vertskapet har mosegrisar og ponnyar i hagen, og sistnevnte ser berre unaturlege ut. Ekle, små dverghesteføter under nesten normale kroppar og svære hovud og halar. Dei kjem trippande mot meg og blir presentert som Cirkeline og Bunny, og eg smiler stivt og lyg høfleg. Blåmerket er ved å forsvinne, og om tre dagar får eg komme heim.