Fredagsdokumentar

Eg har flytta inn i eit anna hus. Nytt liv, nytt hus, ny start. Eg skal bli handy. Gjere ting som eg ikkje kan. Eg skal også ha mitt heilt eige kontor, ein stad der eg berre skal skrive. Det skal malast og innreiast med framleis flatpakka møblar.

For å nyte resultatet dokumenterer eg med før-bilete.

Eg har varma opp med å male rommet til guttungen. Han har fått turkis rom med fisk og romskip. Eg og han er omlag like nøgde.

Her har riddarar og dragar utkjempa store slag siste veka:

Og så har eg bestemt meg for at damer på nesten førti godt kan gå i minikjole.

Og i same slengen fekk de sjå det blå vegg-til-vegg-teppet på soverommet. Eg går ut frå alle spring ut og kjøper likt.

No skal eg kjøpe meir maskeringstape, seks liter veggmaling, ferske reker og frøbrød, og så skal eg skrive eit kapittel.

Var ikkje dette uhorveleg spanande?

Boblekokong

Eg har vore i overkant kjenslevár denne sommaren. No har eg pakka meg inn igjen. Litt eller mykje, eg veit ikkje heilt. Eg likar å styre livet mitt med hovudet, og då kan eg ikkje gå rundt med hjarta i hendene og nervene subbande i bakken etter meg som manettrådar.

Det er berre ingenting som heiter gratis lønsj, og no har eg sett på kostnadene. Sterke kjensler og så pakke dei inn i ein kokong av bobleplast? Prisen er at eg ikkje kan skrive. Så no må eg vikle meg litt ut av boblekokongen igjen, sjå kva eg tåler, sjå kva eg maktar.

Skrive bok er ti prosent talent og nitti prosent hardt arbeid. Fiks på brøken etter smak og erfaring, men folk pleier jo seie slikt. Og sjølv om folk flest er idiotar hender det dei har rett.

Det er berre at hardt arbeid ikkje er nok. Dei siste ti prosenta må også vere der. Talent, tja. Veit ikkje heilt. Men drivkraft, kjensler, engasjement, vilje til å gje på. Viljen og evnen til å bruke alt ein har for å få det til. Går ikkje i boblekokong, altså. Vikle, vikle. Ut igjen.

Det har løsna litt no, då. Eg har skrive meir denne veka.