Eg har lese opp frå boka mi i ein diger kulturhusfoaje for nokre folk som sto veldig langt borte frå der mikrofonen min var, og ungar som kom og gjekk til bassenget og kino og sånn. Det regna mot glastaket rett før eg skulle lese, så ein knapt kunne høyre noko.
Eg sa først: «Dette er det kulturarbeidarar på vestlandet må slite med. Mykje plass, lite folk og i tillegg blir ein motarbeidd av naturkreftene.»
Ingen smilte.
Og så sa eg: «De står jo ganske langt borte då. Hadde snittalderen vore tjue år lågare ville eg bedt dykk om å komme og sitte på golvet framfor meg her. Men eg skjønar jo at det ikkje går, akkurat.»
Ingen lo.
Og så sa eg: «Vel. Eg har tenkt å lese opp frå første kapittel. Det er eit sånt vart og stemningsskapande stykke tekst som passar utmerka til anledningen.»
Då såg eg eit par smil.
Og så las eg.
Eg elskar vestlendingar. *rørt*
