Morfar på bjørnejakt

I dag vil eg vise dykk morfaren min.

Han døydde lenge før eg blei fødd, så for meg er han mytestoff og soger. Dette er det eg veit:

Morfar si mor var fransk adelsdame, og morfar sin far var dansk smed. Dei møttest då smeden arbeidde på godset der ho var dotter i huset, og kjærleiken mellom dei var ikkje akkurat noko foreldra hennar var begeistra for. Dei rømte saman og endte opp i Noreg.
Morfar var kjelesmed på BMV og etter han fins ein modell av ein kjele han fann opp. Ein sånn enorm sak som sto i hallen på Bergen mekaniske verksted, altså. Og så veit eg at morfar var streng, men rettvis, og at han hadde eit veldig sosialt engasjement og arbeidde for at dei som sleit og hadde det vanskeleg skulle bli tatt vare på. Derfor kom det mange «rare folk» heime hos dei, folk morfar viste respekt og omsorg.

Og så veit eg at før han fridde til mormor var han i Canada i mange år. Der dreiv han med bjørnejakt, og hadde med seg eit manus heim som handla om ein bjørnejegar som blei forelska i ei indianerdame.

Her er morfar, til venstre:

Ein gong ville morfar hjelpe til i kjøkenet, og insisterte på å røre i kakaoen. Det var ein bulk i botn av gryta, og den pressa morfar ned med sleiva, og så spratt bulken opp igjen og det kom kakao utover heile kjøkenet.

Morfar pleidde ta jentene sine med seg og sjå Filmavisen på kino, og etterpå drakk dei varm sjokolade med krem hos søster hans, mamma si tante Ingeborg.

Ein gong tok mormor på seg dressen til morfar på nyttårsafta, og hatt og stokk. Morfar blei sint, og sintare då ho gjekk ut på gata. Då ho runda gatehjørnet snurra ho elegant med stokken, og mor mi kunne sjå at morfar smilte. Men har såg morsk ut rett etterpå.

Dette er det eg veit om morfar.

Bier og blomster og utdanningsnivå

På bakgrunn av ein diskusjon med fire-fem andre*, har eg utforma ein hypotese om formidling av forplantningslære og utdanningsnivå. Den går som følger:

Både folk med høgare og lågare utdanning fortel ungane sine om grunnleggande, biologiske fakta kring forplantning. Om frø/sædceller og egg, om babyen som veks i magen til mor og kvar baby kjem ut.
Det er informasjonen ut over dette som er forskjellig på bakgrunn av utdanning.

Folk med høgare utdanning kjem med tilleggsinformasjon om at kvinner og menn kan få born utan å vere kjæraster, og at kvinner kan vere kjæraster med kvarandre og få babyfrø frå ein donor, og om adopsjon. Eventuelt ytterlegare tekniske opplysningar om det reint biologiske. Altså, det blir vektlagt tilleggsopplysningar som handlar om forståing for forskjellige familiestrukturar, eller djupare forståing av det reint realvitskaplege.

Folk med lågare utdanning kjem med tilleggsinformasjon om at det er deileg å lage born, at mor og far ligg tett inntil kvarandre mens far har tissen sin i tissen til mor og det kjennest deileg. Altså, det blir vektlagt tilleggsopplysningar om kjærleik og sex, altså forståing av nærleik og emosjonelle opplevingar.

* Dette har me vore gjennom før. Generaliseringar utfrå svært knuslete erfaringsgrunnlag. Veldig morsomt. Tyn, tyn. Preben Sett.

Nasepirk og navlepirk

Det er for seint å late som om det er sommar. Eg har fyrt i peisen og brukt tøfler i vekesvis allereie, og syns sjølv eg er ganske flink å vaske hender. Likevel klarte eg altså å bli sjuk. Om det heiter forkjølt eller influensa (forkjøling? influensert?) er underordna. Heilt overordna er at eg gjekk ned for telling. Teljing. Alt gjekk plutseleg i surr, og eg kunne ikkje tenke. Berre sove og hoste og ete pastillar og sjå tv. Eg gidd ikkje måle feberen, det er like skuffande som å gå på vekta. Ingen alarmerande auke eller nedgang, og dermed ingenting å slå i bordet med på heimefronten. Ja, for det er derfor folk måler feber. For å kunne seie «eg har feber» og dermed bli friteke for eit eller anna. Sidan eg ikkje jobbar med anna enn å skrive, så er det berre på heimefronten (heimevernet? fronten? høyres dette ut som ein slags krigssone?) eg kan bli friteke for noko.

Heldigvis har ektefellen sett med mildt og omsorgsfullt blikk på meg desse dagane, og eg har fått sjuke meg til heilt i fred. Fireåringen trudde knapt nok si eiga lukke i går, då han fekk krølle seg i armkroken min på sofaen og sjå Det gyldne kompasset og ete så mange halspastillar han orka. EIn kan ikkje legge seg til på ein heilt vanleg tirsdag og sjå film og ete drops utan å dele med ungane. Litt skuffa var han jo, over filmen, sjølvsagt. Ikkje så mykje fordi den var på engelsk og eg berre omsette ein brøkdel av kva dei sa. Eller fordi den ikkje er så god som den burde. Han har trass alt ikkje lese boka. Men fordi han meinte isbjørnen på omslaget var kledd i gull. Og isbjørnen i filmen hadde ein rustning som såg temmeleg sarva ut. Omlag det einaste med filmen ein faktisk ikkje kan kritisere.

No er eg så smått litt sånn der frisk igjen. I alle fall frisk nok til å drikke kaffe. Og sitte. Så får me sjå om det kan bli noko stor litteratur *host* ut over dagen.

Dette var så innhaldslaust at de fortener ein youtube-snutt eller noko. Men det blir det ikkje, for eg er for sjuk. Eg har ikkje målt feberen, de får berre tru meg.