Natt til mandag sat eg oppe og skreiv til klokka kvart over seks om morgonen. Skrifta på skjermen begynte å sjå rar og liten ut, og hendene var merkeleg store. Dei siste 4500 orda hadde eg ikkje eingong lese gjennom før eg sendte heile manuset til redaktøren. Så vakna ungane, og eg sat med store, svarte pupiller og glodde på at dei kledde seg, spiste frukost og kom seg avgarde.
Då eg la meg kunne eg sjå den blå morgonstripa over trea. Mi første heile skrivenatt, tenkte eg. – Slik er det visst å vere forfattar.
Eg rakk dødlinja.
Det første eg gjorde då eg vakna i totida avr å sende ein epost til redaktøren.
«Haha, eg gløymte å la hesten døy. Det var det første eg huska då eg vakna i dag. Jaja.
Huff, no skal eg lese gjennom og sjå kva eg eigentleg har sendt deg.»
Han svarte:
«Ute av kontekst var det en nokså pussig melding.»
No er det ute i verda igjen. Einslags ferdig manus, med litt frynser og skitt på slutten. Men ferdig, på ein måte, likevel.
Derfor har eg tid til å bake. Eg har vaska nokre vindu i dag. Pønska på julegåver. På fredag skal eg få vite kva redaktøren syns om slagscenane mine. Eg er veldig nervøs.
Så nervøs at eg må bake. Eg fekk gorojern i fjor. Det skal prøvast. Gorodeig treng smult som det har vore steikt andre kaker i. Så eg må koke fattigmenn i smult, faktisk. Eller klejner, som dei heiter på dansk (og då er det sitron i, og ikkje cognac som i fattigmennene. Litt av nokre fattigmenn, seier no eg).
Klejner er fine.
Og på torsdag skal eg møte Dagbladfolk og dei andre vårdebutantane på Litteraturhuset.
Vårlys 