Eg har teikna kart. Uansett kor temporær forteljarformen er, må boka mi ha kart. Det blir ikkje fantasy utan. Eg har trass alt sett opp visse fantasy-dogmereglar for meg sjølv. Kart er eit krav.

Eg likar handteikningar. Skogar der ikkje to tre er like. Sidan eg ikkje har fancy skjerm ein kan teikne på, er det blitt eit gigantisk blyantteikna kart. Så lang, så handmade.
Men så skal jo kartet som dekker halve teiknebordet pressast inn på ei bokside. Dessutan skal det gjerne sjå bittelitt meir proft ut enn det hadde gjort om eg farga det med tusj. Så no har arkitekten overteke. Han skjærer, skannar, set saman og (oh, gru: ) photoshoppar. Når han er ferdig liknar det neppe eit blyantkart.

Forskjellen på å skrive og å teikne? Det er mogleg å teikne sjølv om hovudet er fullt av havregraut. Faktisk blir det mindre og mindre havregraut inni skallen mens ein teiknar. Og det er mogleg å høyre musikk. Ikkje Johnny Cash. Han snakkar for mykje. Men sånn der kjenslevar og lite pratete musikk går bra. Det går til og med bra med ganske bråkete og høg musikk. Fine greier.

Innimellom teiknar eg brakteater. Nesten sjølvkomponerte. Det er nok ikkje copyright på tusen år gamle teikningar uansett. Men eg likar å få symbolikken til å passe saman med mytologien i Eirabu. Tufta på norrøn mytologi, så det er ikkje heilt av vegen med brakteatera slik dei ser ut. Små endringar og så er me der. Vips i boks. Ahhh.

Snart kjem språkvasken tilbake. Då skal eg sitte i Litteraturhuset og ha ein heil, stor, bråkete by rundt meg mens eg endrar tull og tøys som språkvaskaren har knipe meg i. Det blir ei fin veke. Men først: Teikne. Illustrasjonane skal vere ferdige før eg begynner på neste tekstredigering.