Eg er jo begynt i jobb, good riddance, og fine greier er jo det. Reint økonomisk og inputsaktig og eg føler meg som ein gammal sirkushest som luktar sagmugg når det kjem folk med trøbbel i heimen inn på kontoret.
Men eg har tenkt meg å lage fleire bøker. Banna bein. Eg har hatt ein læringskurve som liknar Himalaya siste to åra, og skriving har endra seg frå pc-skrivebordsskuff-greier til å bli heilt ordentlege prosjekter som blir til noko.
Eg har fleire ting eg vil skrive. Song for Eirabu er planlagt som to bind, så bind II må skrivast. Det er halvanna års heiltidsarbeid, me får sjå korleis komboen skriving og jobbing blir. Eg håper sjølvsagt på positive overraskingar, og bur meg på meir realisme.
Men så dukkar det opp andre og nye ting, og eg blir invitert inn i prosjekt som forfører og begeistrar. Og eg kjenner at døgnet strekk ikkje til. Eg vil skrive, teikne, eg vil jobbe, og eg er mor, kone, og må delta i normalt hushald og familieliv med to små born.
Akkurat no boblar og prikkar det i heile kroppen, eg er så full av ting som skal ut, det er så gøy, eg er så glad, eg vil og vil!
Eg får sjå kva som kan realiserast. Men kjensla av at berre himmelen er høgda, berre draumane er grensene og alt kan gjerast, det er som ein kreativ udødelighet midt i ein konkret og realistisk kvardag. Eg elskar dette. Eg elskar verkeleg å lage bøker.
Vårlys 