Ikkje den ting!

Eg vurderer å bli handy. Kunne vore litt meir balansert heime då. Før kunne eg kokettere med at eg levde i eit femtitalsekteskap, der eg bakte og vaska, medan manden skifta hjul og snikra. Siste året har han overtatt eine skansen etter den andre. han bakar alt brødet me et. Han sydde frå før, men no tek han liksom tak i allslag, frå lause knappar til skjørt som er blitt for vide til meg. Han vaskar og rydder og les lekser med ungane og viser seg frå omlag alle moglege gode sider i løpet av ein vanleg ettermiddag.

 

Eg vurderer altså å bli handy. Eg har lenge tenkt å skru opp eit eller anna. tette noko. Det ville imponere, i alle fall meg.

Eg har lese meg opp på nett, og komme fram til at eg må skaffe meir gaffa. Det fikser alt. Alle slag røyrleggarvanskar, til dømes sprekk. Har ein ikkje fått orden på det, har ein ikkje brukt nok gaffa.

Omtale og gullneglelakk

I dag er det mandag. Ikkje ein heilt vanleg mandag, der ein kjem seg opp og pusser tennene om kapp med ungane og leverer i barnehage og tenker at jaja, det er no på eit vis fint å tilhøyre eit kollegie og ha pasientar og gjere nytte for seg og ha nokon å drikke kaffi saman med.

Nei, i dag er ein slik heilt uvanleg mandag der det er 25 grader og sol ute, det er høgsommar, ei av desse heilt og haldent avvikande mandagane, der det virkar meiningslaust og naturstridig å skulle sitje inne på eit kontor. Til alt overmål kjem den eine avbestillinga etter den andre, pasientane syns også det er meiningslaust og naturstridig å sitje på dette kontoret, så eg skal ikkje eingong gjere nytte for meg her eg sit. Berre vere her.

For å klare å komme gjennom slike dagar, trengs lure triks. Gullneglelakk, silkekjole, sjokolade og drops.

Og så tikkar det inn ei overrasking på eposten, som gjer mandagen litt gyldnare: Adresseavisen har anmeldt boka mi.

Sidan aviser flest ikkje legg slikt ut på nett, tek eg meg den fridom å gjengje omtalen her. Om nokon skulle klage, tar eg det prompte vekk, men før nokon skulle tenke på å klage, ber eg om at de ser for dykk ei dame som har gullneglelakk og sjokolade inne på kontoret sitt, mens sola skin der ute, ei av dei sjeldne sommardagane der alle burde ha fri, alle burde bade, alle burde få springe ut frå kontoret sitt og ta på seg bikini og solbriller, framfor å fryse under klimaanlegget på kontoret sitt.

Vi følger to unge søstre som har en særegen plass i spådommene om verdens undergang.
Ragna og Berghitte er utvalgte, men til hva må de selv velge. Den handlingsmettede boka fremstiller både sverdkamp, blodige kriger og inngripen fra gudene, og dreier seg om forholdet mellom den enkeltes skjebne og frie vilje.
Debutanten Kristine Tofte har bygget opp en egen verden basert på vikingenes mytologi, og har maktet å skape en unik stemning og et driv som varer stort sett gjennom alle de fem hundre og femti sidene. Vi lever oss inn i rørende skildringer av de unge søstrene, og kanskje spesielt i Ragnas utforskning av egen stemme og plass i tilværelsen.
«Song for Eirabu» har en kledelig gammelmodig tone, hjulpet av eldre nynorske uttrykk. En assosierer til de norrøne sagaenes knappe og underdrivende stil, og tidvis glimter teksten til med slike korte setninger som kan romme mer enn et vikingskip.
Om personene er seg selv nok, eller om de bryr seg om andre, er et spørsmål som stadig dukker opp. Perspektivskifter er mye brukt, og viser kontrastene mellom de forskjellige personenes inntrykk og meninger.
For hyppige skifter i perspektiv og scener kan dessverre senke drivet i denne boka som ellers pisker leserne videre.
Partiene med de såkalte «Herduegane» skiller seg også ut ved å være mer gåtefulle og distanserte enn godt er for å holde på leserinteressen.
Den svært visuelle handlingen i «Song for Eirabu» egner seg antakelig for lerretet.
Personlig ser jeg for meg en blanding av filmene «Brødrene Løvehjerte»og« Kristin Lavransdatter», spekket med storslåtte krigsscener.
Sett under ett er «Song for Eirabu» et, for det meste, velskrevet stykke norsk fantasy, noe vi ellers ikke er bortskjemte med. Debutanten, psykologen og bloggeren Tofte har lovet en oppfølger, og det er grunn til å vente med spenning på andre del av denne historien.

Anmeldt av MAREN AGDESTEIN

Kvinner i litteraturen

Det er ikkje alltid like lett, dette. Eg er kvinne. Eg har skrive bok. To av dei sentrale personane i boka er jenter. Det er mange andre med. Gutar, menn.

Dagsavisen spør meg: Les kvinner lite fantasy?

Og:  Syns du kvinner bør lese fantasy?

Eg svarar.

Kvifor er det mange av dei som skriv fantasy som er menn? Eg burde sikkert sagt: Mange forfattarar er menn.
Men eg sa omlag dette: Fantasy er tradisjonelt skrive av folk med svært lang utdanning, sære interesser, folk med grader i lingvistikk og historie. Folk med tid til å lage seg store, omfattande prosjekt. Fantasy krev både mykje viten og mykje arbeid. Før var slike folk oftast menn. No kjem det nok etterkvart kvinner. Slike priviligerte kvinner som eg, som har universitetsutdanning, og som drit i husmorgjerningen og som tillet meg å sitte på heimekontoret med bokbunkar og dyrke eigne interesser. Slikt kjem det kan hende også meir fantasy ut av.

Eg veit ikkje korleis eg skulle sagt dette annleis. Men eg meiner framleis ikkje at Song for Eirabu er mest for kvinner.

Sandallukke

I fjor leita eg overalt etter gladiatorsandalar som skulle gjere meg intenst lukkelege. Eg fann ingen. I år har eg hatt ein viss motvilje, komme drassande med gladiatorsandalar no, liksom, toskebutikkar.

Men på Vero Moda sto det plutseleg eit par sandalar og ville gjere meg lukkeleg. *gledessukk*

   

                                

 

Og neglelakken er Maybelline sin nye Midnight Blue. ♥

Kunstnarar er tenkarar – av sin tid

Vetle Lid Larssen har skrive eit utmerka debattinnlegg om feige forfattarar, der han tør vere provoserande og spissa og unyansert nok til at det er mogleg å debattere emnet.

Han etterlyser åndsmennesket, som han skildrer slik:

Et åndsmenneske var en mann eller kvinne som gjennom bred lesning og vid orientering gjennomlevde det borgerlige dannelsesprosjektet; en stadig utvidelse av erkjennelse, en sterk historisk bevissthet, og en betydelig følsomhet for skiftninger i tiden – uten å legge seg flat for trendene. Et åndsmenneske var sjelden spesialist, alltid eklektiker, en person som evnet å omsette sine kunnskaper og erfaring til et menneskesyn. Han så helhet der andre så fragmenter. Og så han feil var det en verdi i seg selv. Han representerte uansett en livsviktig korreksjon til konsensus; til det politiske maktspråk, til småborgerskapets mange løgner.

Det eg les er ei etterlysing av røyster frå folk som har tid, kunnskap og mot til å vere reflekterte. Dette er ei etterlysing etter røyster eg kan vere samd i at me er i ferd med å miste. Me har framleis Heger og Solstad, som med sjølvtillit frå hhv stor hage og stort heimebibliotek uttaler seg storslage og provoserande om ytringsfridom, samfunn og menneske, me har framleis ein og annan svært opplesen forfattar som samstundes verken ser seg økonomisk avhengig av at laussalsavisene eller Norsk Forfattersentrum skal sjå med velvilje på måten dei oppfører seg på. Men det tynnast i rekkene, og det er noko stussleg flinkt over ungdommen. Kva har skjedd?
Folk i dag er ikkje dummare enn før. Ikkje har dei kortare utdanning eller har reist mindre heller. Så kva gjekk galt?

Her køyrer Vetle Lid Larssen seg ut på eit sidespor med påstandar om femininisering av samfunnet, og sidespor bør ein pent passere om debatten fortsatt skal vere interessant. La oss heller halde fast i etterlysinga hans av det danna mennesket si kunnskapsrike, skarpe og modige røyst.

Dersom me vil ha åndsmenneskets røyst, må me tåle at det fins folk som lever åndsmenneskets liv.

Arbeiderpartiet rådde i etterkrigstida, då Noreg med sin svake eigentradisjon innan akademia bygde ut universiteta. Arbeiderklassen sine born skulle få studielån, utdanning, husbanklån og kontorarbeid. Universiteta este ut, og det har dei fortsatt med å gjere med same politiske intensjon: Universiteta skal gjere det norske folket til nyttige akademikarar. Forskning skal knyttast opp til nytterverdi og næringsliv, helse og økonomisk vekst. Arbeidarklassens born er blitt middelklasseakademikarar. Barnehagetantene er blitt universitetsutdanna pedagogar. Nyttige, utdanna borgarar i eit Noreg med velstand for alle.

Eg begynte min akademiske utdanning ved universitetet i Bergen. Humaniora, ex.phil, psykologi grunnfag og religionsvitenskap grunnfag.
«Psykologisk fakultet i Bergen er Europas beste utdanningsinstitusjon for psykologar,» blei det fastslått frå førelesarhald. Det var ressursar, det var laboratorieforsøk, det var undervisning i små grupper, det var fokus på testing, utreiing, forskning. Det medisinske embedsstudiet sto som lysande modell: Her skulle studentane bli så rasande dyktige at ingen skulle vere i tvil. Universiteta i Noreg var steikande gode. Nyttige. Strålande.

Så kom eg inn på det psykologisk institutt i Århus, Danmark. Eg måtte fylle ut ein særskild søknad på noko dei kalla «kvote to». Lista der var lang over poenggivande aktivitetar, ikkje alt virka like meiningsfylt i høve psykologistudiet.

Eg måtte ha vore utanlands i over seks månader. Noreg telte ikkje, heldigvis hadde eg vore i Israel i åtte månader. Kva eg hadde gjort der var heilt underordna.
– Ein framand kultur der du har vore lenge nok til at noko endra seg i deg, sa studierettleiaren. – Du veit, la han til, – ei danningsreise.
Eg måtte ha gått på folkehøgskule.
– Høh, innvendte eg, – der var det ikkje eksamen i noko!
– Åh, sa studierettleiaren overbærande, – det er grunnleggande danning i Grundtvigs ånd.

Så kom eg på sjølve studiet. litt oppesen, sjølvsagt, eg hadde trass alt grunnfag frå Europas leiande fakultet. Det var eit akademisk kultursjokk det tok fleire år å akseptere rekkevidda av.
Peter Høeghs De måske egnede var på pensum i pedagogikk. Paul Ricour, Jürgen Habermas og Niklas Luhmann skulle lesast og drøftast i sosialpsykologi.
Kvar var dei store, amerikanske lærebøkene med oversikteleg teori og forskning? Dei var på pensum, men blei ikkje drøfta. Førelesarane våre ville at me skulle forstå at psykologi sto i tradisjon til filosofi, lingvistikk og sosiologi, at me måtte våge å vite, for deretter å ikkje vite. At me måtte avvise eit kvart faktum og omfamne einkvar tvil.

Dei danske universiteta er også i endring, men gamle tradisjonar endrar seg langsamt, mens utbygging og utbreiing gir rom for nytenking.

Den norske utbygginga av den akademiske middelklassen har ikkje rom for åndsmennesket.
Det norske samfunnet ønsker ikkje at nokon skal leve slik: Trygt, stille, med arva pengar og stort heimebibliotek.

Me ønsker eit nyttig akademia. Det kostar.
Dersom våre største tenkarar skal vere flinke og pliktoppfyllande borgarar, blir det ikkje mange nok store tenkarar igjen til å vere refleksive, modige autonome.

Prisen me betaler kan formulerast ved ein av mine førelesarar, som trudde seg til meg i fredagsbaren på instituttet:

– Eg var i Bergen og foreleste for to år sida, sa han lågt. – Fantastiske tilhøve. Veit du, kvar einaste student der oppe kostar like mykje som ti av våre. Dei sit med pc-ar og rettleiing og individuell oppfølging, kvar og ein. Men veit du, dei er frykteleg keisame. Det er som dei manglar det refleksive rom. Eg hadde knapt ein einaste utfordrande samtale om mennesket det året.

No skal det seiast at mine norskutdanna kollegaer og akademikervener ofte er både kloke og ettertenksomme, og mange av dei har eit skarpt blikk.
Dei er svært ofte nyttige. Og flinke. Sjeldan provoserande uartige. Sjeldnare synlege i offentleg debatt med overraskande spissformuleringar.
Slik skal det også vere. Dei har ein jobb å gjere.

Men med alt dette unyttige overklassebadevannet som blei skylt ut desse siste tretti åra, kom me nok i skade for å skylle ut åndsmennesket også. Åndsmenneskets røyst har forlatt det norske samfunn fordi me ikkje ønsker at nokon skal leve som åndsmennesker.

Hamrende original!

J.K.Rowling har etter sin gigantiske suksess blitt skulda gjentekne gonger for å ha plagiert andre sine forteljingar i bøkene om Harry Potter. Siste tilskot er etterkomarane av ein forfattar som utga ei 36-siders fortejing som skal ha klåre likhetstrekk med noko inne i bok 4 om Harry Potter:

Både Willy og Harry blir nødt til å finne ut hva for en oppgave de skal løse, noe de begge gjør på et baderom med hjelp fra andre, i håp om å redde menneskelige gisler fra et samfunn bestående av halvt menneskelige fantasivesener, heter det i søksmålet.

For det første har ikkje desse menneska skrive den vesle historia Rowling er skulda for å plagiere. Om dei hadde det, hadde dei kanskje – i det minste – hatt ein slags ide om korleis ein lagar forteljingar. For den som skreiv forteljinga om Willy har heller ikkje levd i eit vakuum. Eg får vel sitere Neil Gaiman (frå bloggposten der han ryddar opp i ryktene kring at han skulle ha vore sur på Rowling):

I wasn’t the first writer to create a young magician with potential, nor was Rowling the first to send one to school. It’s not the ideas, it’s what you do with them that matters.

Og vidareformidlar Gaiman som siterer sin venn og kollega:

Genre fiction, as Terry Pratchett has pointed out, is a stew. You take stuff out of the pot, you put stuff back. The stew bubbles on.

Om noko skal gjenkjennast som tilhøyrande ein sjanger, må ein nettopp bruke dei same grepa som folk gjenkjenner frå før.
Det er slik ein held seg i ein tradisjon, det er slik ein definerer ein sjanger.

Men ingen, uansett sjanger eller mangel på sjanger, kan seiast å leve i eit kunstnarleg vakuum, ingen syg alle idear frå eige bryst, ingen er så hamrande originale i verken idear eller gjennomføring at det gjer noko. Slik må det vere, om forteljingane skal uttrykke noko som helst kommuniserande, om det skal vere det minste grann av relevans i å utgje noko. Språket må vere forståeleg nok, forteljinga gjenkejnneleg nok. Klart det fins forfattarar som har nytta seg av nesten utilgjengelege grep og blitt heidra med prisar og kanonisering, men les dei og oppdag at det meste er både gjenkjenneleg og forståeleg, det er berre krevande.

Det er ikkje vanskeleg å finne på ting, det vanskelege er å skrive ei ferdig bok som heng saman og fenger. Det skal vere gjenkjenneleg nok til å kommunisere noko, det skal vere forskjellig nok til å kjennest friskt.

For til sist å sitere Gaiman igjen:

The Ideas aren’t the hard bit. They’re a small component of the whole. Creating believable people who do more or less what you tell them to is much harder. And hardest by far is the process of simply sitting down and putting one word after another to construct whatever it is you’re trying to build: making it interesting, making it new.

Bier og bøker

Eg har lenge lese Neil Gaiman sin blogg, fantastisk forfattar av fantastisk litteratur, og med den einaste krystallkula eg nokonsinne kjem til å nytte meg av.
Gaiman får ofte pes for å lenke til omtale og skrive om bøker og filmar han driv på med.
Og så svarar han at «eg skal nok skrive om biene mine igjen, men akkurat no er det dette eg driv med, og då er det dette eg skriv om».

Eg trente i går, for første gong på aldri så lenge. Eller, for første gong sidan jul, trur eg. Ikkje for hardt, ikkje for slapt, akkurat passe for ein førstegongstrening etter lang pause. Eg gjekk derifrå med lette magemuskelsmerter og ømme lår, og hadde ikkje bruk for å sove middag for første gong på lenge.

Eg begynner å vakne, lette på hovudet, sjå meg rundt. Det har vore nokre sjukt introverte år, dette, med så mykje indre verd at verda utanfor knapt interesserte meg i periodar. Det har smitta av på så mykje, til dømes har eg hatt lange og intense samtalar med så mange folk inne i hovudet mitt at det verkeleg undrar meg at dei det gjeld ikkje ser ut til å vere påverka av det i det heile. Når det skjer så mykje inne i eins eigen skalle er det også vanskeleg å sitje tanketom og la omverda få ta plass i sansene.
Eg kan sakne det i små glimt.
Sitje på trappa bak huset og sjå biene sveve på magisk vis frå blome til blome, og la sola varme, la luktene frå furutre, nyklypt gras, roser og lavendel få merksemd.

Eg hadde tenkt eg skulle skrive denne sommaren. Lukke verda og biene og folka ute, og berre skrive.
– Kan hende det ikkje er rett, sa ektefellen til meg i går.
– Kan hende du treng å fins i verda litt. Kan hende du treng å lese.

Så det kan vere eg skal.

Og så kjem eg ikkje til å legge lenker til omtalene i avisene, fordi det burde vore *** SPOILER ALERT *** stempla med raudt over heile kritikkane. Eg skriv fordi eg gjerne vil at nokon skal like å lese. Sjølv liker eg ikkje å lese bøker der avslutninga allereie er røpa i avisene.

Men her er eit intervju eg vil lenke til, fordi det står saman med så mange andre fine intervju og artiklar, og fordi eg sjølv har skrive svara mine. Epostintervju er det aller beste. Helsing Tante Kontroll.

Omtalens risiko: Sjølvsensur

Dei neste dagane kjem kritikk av boka mi.
Det er tid for sjølvkritikk.

Til no denne forsommaren har fjeset mitt og på ein måte orda mine vore smurt ut i omlag 40 aviser, og dei aller fleste intervjua har føregått slik:

Ei dame (berre Dag og tid hadde mannleg journalist) frå ei avis ringer eller sender epost og vil avtale intervju.

Ved avtale har eg stort sett då prata med desse journalistane i telefonen, bortsett frå Haugesunds avis, Sunnhordland, Dagsavisen og Dagbladet, som eg altså har møtt til RL-intervju (er telefon RL? er det VR? eller ER – elektronisk røynd?).

Samtalene har vart i omlag ein time, dei putter på ein tiøring og så pratar eg i veg. Etterpå har eg stort sett tenkt «stakkars journalist som må strukturere dette om til eit intervju på trykk».

Har eg vore kommersiell i måten å ordlegge meg på? Har eg vore snedig og imagebyggande? Har eg vore sakleg? Har eg vore meg sjølv?

Eg grip meg i å ville ha ein vanleg samtale med dei som ringer, ein skikkeleg samtale om det dei spør meg om. Og alle samtalens alminnelege krefter påverker det som blir sagt: Eg vil få den eg pratar med til å forstå det eg seier, helst skal dei også le undervegs og aller helst skal me like og forstå kvarandre betre etter samtala enn før. At den eine parten sit med penn og papir ser ikkje ut til å endre på slikt.

Så kjem sitatsjekken på epost.

Eg ser mine eigne ord trukke saman, flytta på, som regel til noko meiningsfylt, men merkeleg nok alltid til noko som får meg til å tenke «sa eg verkeleg det?» og ikkje minst: «Er det der eigentleg sant?».

I dag kom sitatsjekken på ei sak som kjem på trykk mandag. I ingressen skal det stå at eg nesten fniser litt og tenner ein røyk.

Sitatsjekk betyr at eg får anledning til å luke bort feilsitering. Eg fniste sikkert. Eg røykte heilt sikkert. Ho lyg jo ikkje, journalisten.

Eg burde ikkje røyke. Det er ein ekkel og farleg last, og noko eg gjer i smug for borna mine og ikkje driv med utanom aleine eller i dårleg selskap. Verda har endra seg. Eg har endra meg. For ti år sidan ville det vore heilt naturleg og greit, kan hende, at det skulle stå «hun fniser nesten litt og tenner en røyk» om meg, i ei avis.

No raudnar eg, kjenner på skammen over kven eg er, kva eg skjemst over, kva eg vil sensurere, korleis eg vil framstå.

«Du har alltid vært småborgerlig,» sa eingong ein kjærast i ein krangel.

Eg har nok det. I tillegg til alt det andre, eller kan hende var alt det andre ein reaksjon, ein opposisjon til min eigen indre småborgarlege usselhet.

Er dette viktig? Er det viktigare at eg har latt vere å publisere ein rasande bloggpost av omsyn til mogleg påverka dårleg omtale? Kva del av sjølvsensuren er verst? At ein ikkje deltek i offentleg debatt kring tema som potensielt kan skade ein sjølv kommersielt, eller at ein ikkje vil stå for sine eigne kvardagslege uvanar?

Eg veit ikkje.

Det å skulle gå ut i pressa med seg sjølv fordi ein har noko ein vil selge, anten det er bodskap eller bok, fører med seg risiko. For å endre små detaljar, snøre inn, passe på.

Ein vil ugjerne framstå som naiv, ukritisk og prega av dårlege vanar. Med andre ord, ein vil ugjerne framstå som menneskeleg.

Kake og NTB

I morgon skal eg stille med kake på skule- og barnehagearrangement. Slike kaker skal vere moglege å frakte, dei skal sjå pene ut og vere moglege å dele i innbydande stykker. Eg har berre oppskrifter på slike kaker som smakar fantastisk, men som fell frå kvarandre om eg freister svuppe dei over på kakefat. Eg kan google sjølv, men om nokon der ute sit på ei lett og grei kakeoppskrift som passar formålet, så vil eg bli VELDIG takksam om de vil dele.

Ja, og så litt Song for Eirabu-omtale. Eg har prata med NTB, og dei pushar som kjent sakene sine til diverse aviser. Til dømes denne og denne. Og 34 andre aviser. Det var artikkelpusharen sin, det!

Oppløysing

Eg går midlertidig i oppløysing, eg reknar med at eg vil samlast etterkvart, til dømes om nokre veker eller månader, før ei meir endeleg oppløysing ventar der framme. Siste året har det vore skravling om lukke i alle kulturkanalar, eller så er eg like vár for lukkeskravling no som eg var merksam på barnevogner og bleiereklamar som gravid og barslande. Dengong, med kul på magen og noko som kjentes som ein fisk inne i kroppen, lot eg meg mildt provosere av små, blå kuler som rulla rundt i dataanimerte bleier mens djupe basstemmer forsikra om at desse elastiske og mjuke og pustande og vasstette innretningane ikkje ville la dei blå kulene trille ut og skjemme tøy og laken og små barnekroppar.

No let eg meg mildt provosere (det vil seie: eg lettar resignert og numment på hovudet mens eg let P2 vekke meg) når ein kristen heteronormativ og sporty ikkjerøykar vil måle kor lukkeleg eg og alle andre nordmenn er, og eg ser for meg mi eiga manglande evne til lukke framstilt grafisk som små, blå kuler som trillar rundt innanfor helsebringande og personvernkrenkande regelverk som skal verne omverda og meg sjølve mot at dei skjemmande, blå kulene skal komme til å trille ut, synleg, trille nedetter buksebeina på innsida, ned på utsida av skoene, trille stinkande og pinlege (skamfulle helst) ut på golvet på møterommet, ut på parkeringsplassen, ut på dei kvite plastaktige flisene på Kiwi, ut i det offentlege rom. Eg skal undersøkast ut frå parametre eg ikkje vil undersøkast ut frå. Eg skal målast ut frå ein målestokk som i eine enden skal seie noko om lukke.

Eg kan berre forestille meg kva andre enden av stokken skal kallast. Ulukke? Misnøye? Berre ein av sju nordmenn er misnøgde med røykelova? Berre ei av tre kvinner på kontantstøtte er misnøgde med ordninga? Berre to av fem er ulukkelege på 17 mai?

Eg kjenner knoklane mine sit laust i samanføyningane og dette har ingenting med den angivelege lukkeforskinga å gjere, det har ingenting å gjere med at alle valdtekter er omtalt som angivelege i pressa, det har ingenting med å gjere at kjønn blir nytta som overordna kategori når ein omtalar forfattarvirke, det har ingenting med å gjere at det regnar eller at eg ventar på kritikkar på mi aller første bok, det har lite eller ingenting med å gjere at eg er mor, men det har alt å gjere med at kroppen min forfell, at eg eldast, at eg langsamt er ferd med å gå i stykker, at eg aldri og under ingen omstende vil vere med på at det skal vere noko jævla kriterium for noko som helst om eg er lukkeleg, og dei som vil forske på lukke kan få lov til å kikke på hoftene mine, på alt som er mellom, på alt som er kropp og kjensler og smerter og plikter og ansvar og fridom og meiningsløyse og tilknytting og oppløysing, og dersom dei klarar å samanfatte noko av dette til eit lukkeparameter etter å ha kikka meg langt opp i mitt indre, så skal dei få eit føkkings FrP-diplom av meg med små, blå kuler heile vegen rundt som dei kan henge opp på veggen på kontoret sitt i glas og ramme, og vite at det vil henge der heilt til dei ein dag får sparken eller sluttar eller pensjonerer seg eller berre døyr heilt av seg sjølv, for då vil alt dei har tenkt uansett vere borte.