Når eg er dritlei av alt og angrar alle valg eg har gjort, fordi eg heller ville hatt fridommen til å drive meg sjølv høgt eller lågt eller kor faen eg vil, når eg angrar alle band eg har knytt til andre, alle lån og plikter eg har knytt meg til, alle forpulte kontraktar eg har underskrive både bokstaveleg og relasjonelt.
Då kan eg ikkje gripe til ein sosialt akseptabel ide om at eg eigentleg er ein 1800-talsmann. Eg kan ikkje seie: Slik har eg det fordi eg er mann. Fordi eg frå naturen si side eigentleg skulle jakte og forføre og stikke av. Fordi eg er mann, for faen, og det er jo derfor alt dette livet og ansvaret og keisemda er så kvelande for meg.
Nei, då må eg forhalde meg til slikt jævla skvip som dette, og få i fleisen at ikkje nok med at eg er så jævla lei alt eg har valgt, men det er faenmeg UNATURLEG at eg er lei også.
Fuck deg, Stian Landgaard.
Du har ingen rett. Ingen jævla rett til å uttale deg om meg og mitt liv og mine kjensler og mine valg og kva som er naturleg for meg.
Eg er kvinne. Eg er forfattar. Eg har ungar.
Og eg vil kverne deg i kjøttkvern og mate duene med deg.
Vårlys 