«Det er utruleg korleis ein verkeleg kan leve seg inn i korleis ein middelaldrande lastebilsjåfør har det!» utbraut ein medstudine, fleire ti-år yngre og motsett kjønn av den rolla ho nyleg hadde spela i terapi-rollespel. «Eg begynte å grine då du fortalde du hadde vore utru,» påpeikte ho ekstatisk, og dulta borti ei anna medstudine, som hadde spela kona hans.
«De må hugse at de ikkje veit noko som helst om dei rollene de spelar,» minna forelesar Marianne Egelund oss på. «De spelar ikkje ut dykkar forståing av andre. De spelar ut dykkar eigne fordommar».
Slik er det å skrive. Eg skriv ikkje om andre, eg skriv ut mine eigne fordommar. Eg stiller karakterane mine spørsmål, om kva dei vil, kva dei er redde for, kva som er viktig for dei. Men det er eg som svarar.
No skriv eg meg inn på nokon som er svært annleis enn meg. Ein gutelarv på 15, som ikkje er nokon utanforståande, bleik og svartkledd ungdom, som ikkje søkjer til biblioteket for å finne fred, som ikkje blir vald sist i gymtimane, eller er usikker på om kompisane hans verkeleg likar han.
Eg krøkjer meg bak han, snik på han, skriv om han i klasserommet, på sykkelen på veg til fotball, strak i stupet frå svaberget.
Eg legg dei tynne skinnvengjene mine kring han, omsluttar solskinet og skulehatet og gleda ved å skåre mål.
Eg let han vekse i meg, let han verte kjøt og blod under solbrente skuldre og blåmerke og kviser.
Han finst ikkje. Men fordommande mine er magiske. Dei skapar folk.
Vårlys 