Lars Mytting. Skummel type.
Om ein skal hugse det ein lærer, bør ein oppsummere etter nokre dagar.
Dette lærte eg på Lillehammer 2010:
- Dei som les opp frå notata sine på ein keisam, litt monoton og rask måte, får med seg alle dei interessante poenga dei har førebudd. Det er viktigare å følge med på slike folk, enn dei som får publikum til å le. (og eg har jammen gått skrekkeleg lenge på universitet og tenkte aldri over slikt dengong. men då var eg ung og trudde god formidling var viktig.)
- Knørpl. (takk, Hilde Myklebust.) Når ein har funne ein knørpl er det vanskeleg å la vere å pitle.
- Eg likar ikkje gå på konsert (når eg har drukke tre øl vil eg prate), men eg likar veldig godt når det dukkar opp musikk heilt plutseleg.
- Romanforfattarar (og publikummet deira) er oppsiktsvekkjande lite reflekterte/medvite litteratur som konkret, fysisk verk. Ein stappfull sal gispa då Tomas Espedal viste fram at det er mogleg for diktbøker å vere tjukke, at romanar kan vere flisetynne, og at nokre bøker kan ha raud stripe på. (næh!) Heile forsamlinga burde vorte teleportert til Oslo Comic Expo etterpå og lytta til teiknarar snakke om format, form, tekstur og rammer for kunst. (neida, eg glippa ikkje på poenget.)
Mette Moestrup. Kan tenke. Bra dame.
- Eg saknar universitetet. (apropos universitetet, lzzm.) Det er gøy å høyre på folk som har tenkt seg om. Mette Moestrup, til dømes. Det er gøy å tulle med folk som kan tenke også, det er mange slike ein kan drikke pils og diskutere og drøfte og tøysesnakke med. (helst på vestlandsk. det vil seie utan å le for mykje. berre at eg gløymer heilt å ikkje le, då.) Men eg saknar å vere ein slik som tenker sjølv. Gjorde eg ikkje det? Då, altså? (næsj. sikkert ikkje. men eg saknar universitetet likevel. eg trudde lenge eg sakna storby. men det er jo berre tull. storbyar er stappfulle av apedumme folk.)
- Sidesprangsforlaget mitt får skryt overalt. (mangschou. der ungdomsboka kjem.)
- Lars Mytting ser ut som Clancy Brown i Carnivale (den dritskumle predikanten).
- Eg har ei sjeldan evne til å frike ut folk som eg vil seie noko fint til.
- Det er openbert vanskeleg å snakke om barnelitteratur utan å bli frykteleg metatematisk.
- Eg kjenner visst frykteleg mykje folk som likar å reise på festival.
- Det er ein sosial konvensjon å syte over å vere på festival blant mannlege forlagsfolk og mannlege forfattarar over førti.
- Det er veldig tørr luft på hotellrom. Ein blir frykteleg tørst.
Vårlys 