Fandom er fine greier, har eg alltid tenkt, utan heilt å finne «flokken min».
Heile fantasyinteressa mi bløma opp då eg budde i Danmark, dels fordi den danske ektemannen min las høgt for meg, og dels fordi venene våre der hadde tjukke, slitne pocketbøker i hyllene sine som dei nappa ut og sa «denne må du faktisk lese».
Medan mainstreamlitteraturen har brageprisar og Morgenbladet og Klassekampens bokmagasin og bokhandlarar til å marknadsføre seg, har fantasyen individuelle misjonærar. Alle fantasyelskarar eg kjenner har bøker dei trekk fram. Nokre går med dei i veska, andre syklar heim og henter, atter andre skriv ned på lapp eller sender meg tekstmelding.
«Denne må du faktisk lese!» Ingen aviser eller bokhandlarar slår akkurat dén marknadsføringskrafta.
Og tenk deg då, ein heil festival full av slike folk, som har romanar og teikneseriar og filmar innan fabelprosa som dei meiner du bør vite om. Dei står og stimlar i grupper, dei kjenner kvarandre, dei har spelt rollespel saman, eller utgitt fanziner saman, dei har vore på con ørti gonger før.
Ein står der, og tenker inni seg at ein høyrer til her, men kjenner ingen. Og så føler ein seg kanskje litt rar og utanfor fordi ein ikkje har lese alt dei har lese. Eller fordi ein ikkje vil bli oppfatta som ein påtrengande forfattar som vil selge sine eigne bøker. Det er ikkje ein marknadsplass for bransjefolk, nemleg, det er ein stad for kjærleik og lidenskap, ein stad der ein deler sine absolutte favorittar og diskuterer bøker utan å sjå seg over skuldra for å sjekke om det står ein snurt forfattar bak.
Eg følte meg litt som ein inntrengar då eg var på Norcon 25. Eg kunne ikkje stammespråket, kjente ingen, og skulle sitte bak eit bord der bøkene mine låg stabla.
Men så var eg inne på eit foredrag. China Mieville og nokre andre folk eg ikkje visste kven var, diskuterte byar.
Kva er ein by? Er det ein organisme som lever av folk? Er byar i Kina, bygd ut med boliger og butikkar og skular og alt anna ein forventer av by, men som ingen nokonsinne har flytta inn i, eigentleg byar? Kva med ein by ute i ein ørken, som ein heilt naturtru 1:1 kopi av ein arabisk by, som utelukkande er bygd som militært treningsområde for den israelske hæren? Kva med forlatte byar? Kva om organismen by blir for effektiv, kva om den kannibaliserer folka i seg?
Eg sat langt bak, eg kjente ingen, eg visste knapt kven folka på scena var.
Eg forsto at eg hadde komme heim.
Her var det ideane, refleksjonane, dei eksistensielle tankane, forteljingane om hva samfunn og menneske eigentleg er, som blei drøfta, leika med, utfordra.
Norcon 27 blir annleis. Me er plutseleg, i løpet av få år, blitt mange som publiserer fantasy i Noreg.
Me er blitt kjent med kvarandre, i alle fall på nett. Me heier på kvarandre, har lyst å møtast. Me vil stifte foreining.
Me skal møtes på Norcon.
På bortebane, ute i fandom.
Eg gleder meg, og eg kvir meg litt.
Desse folka som har reist på Norcon i alle år, som er van med å kunne diskutere bøker og filmar og teikneseriar og rollespel, utan å måtte sjå seg over skuldra. Dei som har sitt eige miljø, som dei sjølv har skapt, ein levande fandom.
Invaderer me dei?
Vil dei ha oss der?
«Noko av det finaste med Kapittelfestivalen i Stavanger er at det ikkje kjem bransjefolk,» sa ei forfatter til meg ein gong. «Det er ingen forlagsfolk, ingen kritikarar, ingen nystrøkne skjorter og dressar og gullkort, berre oss, forfattarane.»
Noko av det fine med fandom er at det ikkje er forfattarar der. Men no kjem me, altså. For å fortelje om eigne bøker, møte kvarandre, halde paneldebattar og foredrag.
Kanskje blir det fint. Kanskje kan me mingle oss inn i Norcon utan å øydelegge noko.Eg håper me ikkje øydelegg noko. At me gjer for mykje ut av oss. At me kuppar noko som var fint og gjer det dumt.
Norcon 27, altså. 14-16 mars. Neste helg. Eg skal halde foredrag om Eirabu, på lørdagen klokka tre. Og diskutere kjønn i litteraturen med forfattarane Pat Cadigan og Kim Newman på søndagen.
Men eg skal også snike meg inn og sitte bakerst i salen og lytte til idear og refleksjonar. Og eg skal ikkje sniklytte til ein einaste diskusjon om Eirabu. Lover.
Vårlys 