I morgon er det første november. November er ein fin månad, mykje betre enn sitt rykte. Det er kaldt og mørkt nok ute til at du endeleg kan fyre i peisen, tenne stearinlys på ettermiddagen, og drikke te medan du gløtter opp frå boksidene i ei av dei ferske bokhaustbøkene, og tek deg i å stire i flammane til du ser dansande faun og kronhjort. Og det er enno ikkje snø, så om sola skin kan du framleis finne ein og annan piggsopp i skogbotnen, og lauvet ligg i haugar du kan vasse i og kjenne kor lukkeleg du er.
Dessutan har både eg og mor mi bursdag i november, og jammen meg har redaktøren min bursdag same dag som mor mi, og der kan du berre sjå kor lita verda er.
Og om alt dette ikkje er nok, så er november månaden der du kan tjuvstarte alt som er kjekt med desember. I fjor hadde eg sju sortar i boksane før første desember, berre fordi det er kjekt å bake. Eg blir endå meir lukkeleg av å bake enn ein blir av å vasse i lauv. Det er noko med å bruke kroppen på ein slik måte at reptilhjernen forstår at ein jobbar, samstundes som dei olfaktoriske sansane fortel same, djupe hjernemasse at det er mat ein lagar, og cortex blir også tilfredsstilt, konkret og umiddelbart, sidan alt ein gjer fører til sansbare, praktiske og positive konsekvensar i same augneblink.
Er det verkeleg naudsynt å pimpe november opp ytterlegare? Nei, sjølvsagt er det ikkje det. Det er ikkje naudsynt å pimpa jula heime hos oss opp heller, etter me i fjor toppa med ein heil pepperkakelandsby, og pepperkakehjarter i vindauga med namna til alle slektingane i glasur-runeskrift. Likevel har eg tenkt meg å tilføye kransekake i år. Ikkje berre slike pinnar med tuppane dyppa i sjokolade, men ei ruvande kake av ring på ring, og sannsynlegvis smellbonbon’ar med hattar som passar hesten best.
Ikkje naudsynt, men klart me gjer det likevel: Me pimpar opp november. Me gjer november aldeles magisk, faktisk.
Me skriv ein roman på ein månad, saman med omlag 150 000 andre skribentar.
Det er eit vakkert prosjekt. Det er eit magisk prosjekt. Fordi det skjer så mykje med teksten og med ein sjølv når ein skriv og skriv og skriv, og ikkje gir seg på verken tørre eller våte møkka og berre skriv meir.
50 000 ord på ein månad. Tekstmengd tilsvarande ein vanleg roman. Eller nesten ein tredjedels Song for Eirabu.
Eg vil gjerne ha deg med. Om du ikkje veit kvar du skal starte, kva du skal skrive om, kva boka di skal handle om eller om du i det heile tatt kan skrive, er heilt underordna. Du registerer deg gratis på NaNoWriMo og finn råd og tips der.
Dette betyr også at eg ikkje kjem til å blogge før desember. Sannsynlegvis i alle fall. Eg skal halde meg unna internett så godt eg kan, og berre stikke innom før eg legg meg for å registrere på NaNoWriMo-kontoen kor mykje eg har skrive den dagen, og sjå korleis det går med writing-buddy’ane mine.
Brukarnamnet mitt er Tofte, så add meg om du vil.
Så kom igjen folkens, på tide å fortelje historiar berre du, fordi du tilfeldigvis er deg akkurat no i verda, kan fortelje. På tide å bygge hus som ikkje finst, reise trestammer kring novene, late einhjørningar og ekorn kikke inn vindaugene og lytte til samtalar om kven som eigentleg drap Sherlock Holmes, før lyden av helikoptre fulle av udøde blandar seg med tonane frå djevelens hardingfele. På tide å skildre kor sårt blikket hennar var då du snudde ryggen til henne i skulegarden, og ikkje minst på tide å skrive scena der du endeleg møter henne igjen. På tide å ta den roadtripen til endes, grave deg litterært ned i den fyllekula du ikkje hugsar frå 2003, på tide å finne ut kva som skjer dersom du lar mor di forlate far din i 1987. Kom igjen folkens: På tide å skape magi!
Snakkes i desember! God bok!
Vårlys 