Omtale og gullneglelakk

I dag er det mandag. Ikkje ein heilt vanleg mandag, der ein kjem seg opp og pusser tennene om kapp med ungane og leverer i barnehage og tenker at jaja, det er no på eit vis fint å tilhøyre eit kollegie og ha pasientar og gjere nytte for seg og ha nokon å drikke kaffi saman med.

Nei, i dag er ein slik heilt uvanleg mandag der det er 25 grader og sol ute, det er høgsommar, ei av desse heilt og haldent avvikande mandagane, der det virkar meiningslaust og naturstridig å skulle sitje inne på eit kontor. Til alt overmål kjem den eine avbestillinga etter den andre, pasientane syns også det er meiningslaust og naturstridig å sitje på dette kontoret, så eg skal ikkje eingong gjere nytte for meg her eg sit. Berre vere her.

For å klare å komme gjennom slike dagar, trengs lure triks. Gullneglelakk, silkekjole, sjokolade og drops.

Og så tikkar det inn ei overrasking på eposten, som gjer mandagen litt gyldnare: Adresseavisen har anmeldt boka mi.

Sidan aviser flest ikkje legg slikt ut på nett, tek eg meg den fridom å gjengje omtalen her. Om nokon skulle klage, tar eg det prompte vekk, men før nokon skulle tenke på å klage, ber eg om at de ser for dykk ei dame som har gullneglelakk og sjokolade inne på kontoret sitt, mens sola skin der ute, ei av dei sjeldne sommardagane der alle burde ha fri, alle burde bade, alle burde få springe ut frå kontoret sitt og ta på seg bikini og solbriller, framfor å fryse under klimaanlegget på kontoret sitt.

Vi følger to unge søstre som har en særegen plass i spådommene om verdens undergang.
Ragna og Berghitte er utvalgte, men til hva må de selv velge. Den handlingsmettede boka fremstiller både sverdkamp, blodige kriger og inngripen fra gudene, og dreier seg om forholdet mellom den enkeltes skjebne og frie vilje.
Debutanten Kristine Tofte har bygget opp en egen verden basert på vikingenes mytologi, og har maktet å skape en unik stemning og et driv som varer stort sett gjennom alle de fem hundre og femti sidene. Vi lever oss inn i rørende skildringer av de unge søstrene, og kanskje spesielt i Ragnas utforskning av egen stemme og plass i tilværelsen.
«Song for Eirabu» har en kledelig gammelmodig tone, hjulpet av eldre nynorske uttrykk. En assosierer til de norrøne sagaenes knappe og underdrivende stil, og tidvis glimter teksten til med slike korte setninger som kan romme mer enn et vikingskip.
Om personene er seg selv nok, eller om de bryr seg om andre, er et spørsmål som stadig dukker opp. Perspektivskifter er mye brukt, og viser kontrastene mellom de forskjellige personenes inntrykk og meninger.
For hyppige skifter i perspektiv og scener kan dessverre senke drivet i denne boka som ellers pisker leserne videre.
Partiene med de såkalte «Herduegane» skiller seg også ut ved å være mer gåtefulle og distanserte enn godt er for å holde på leserinteressen.
Den svært visuelle handlingen i «Song for Eirabu» egner seg antakelig for lerretet.
Personlig ser jeg for meg en blanding av filmene «Brødrene Løvehjerte»og« Kristin Lavransdatter», spekket med storslåtte krigsscener.
Sett under ett er «Song for Eirabu» et, for det meste, velskrevet stykke norsk fantasy, noe vi ellers ikke er bortskjemte med. Debutanten, psykologen og bloggeren Tofte har lovet en oppfølger, og det er grunn til å vente med spenning på andre del av denne historien.

Anmeldt av MAREN AGDESTEIN

Mykje sinnablogging, ta ein drops

Eg driv visst og hissar meg opp på nett for tida.

Forklaringsmodellar:

• Eg er i ny jobb, og sliten på ettermiddagane, og sjølv om det eigentleg ikkje er noko travelt på jobb i det heile, er einkvar slik stor endring i kvardagen eit stressmoment. Nye oppgåver, mange nye klientar, nye kollegaer, nye skjema, nye testar, nytt alt.
• Eg får ikkje vere aleine med hjernen min. Siste halvanna året har eg skrive bok heile dagane. Nokre dagar har det gått trått, andre har vore fantastiske. Men eg har heile tida fått bruke hjernen heilt i fred.
• Eg får ikkje røre meg slik eg vil. Eg har vore temmeleg streng med meg sjølv dette halvanna året som har gått, og hatt 7 timars arbeidsdag der eg har skrive, eller prøvd å skrive. Men eg har gått ned i hamna og skrive, eg har skrive i skogen, på stranda, eg har skrive på kafe og på biblioteket. Eg har gått små turar med penn og papir, og stoppa opp for å skrive, straks gåturen fekk hjernen min på betre tankar enn mens eg sat.
• Eg er ein einstøing. Så mykje aleinetid, og likte det. No er eg mindre aleine. Kven som vil kan uroe meg når eg skriv journalnotat, og resten av tida sit eg med klientar, i prat med kollegaer eller i telefon med folk som har med klientane mine å gjere.

Slikt blir det sinnablogging av, tydelegvis. Ordentleg sur blei eg, over å oppdage at mjølkekartongane skulle bli bokmålske.

Det fine er at eg har drops i skuffen på kontoret, drops i hylla på kjøkenet heime og drops i alle jakkelommene.

Og så skal eg lese opp på debutantkveld på Mono om ganske lenge, og betalinga dekker ikkje reisa dit, men det er no kjekt likevel. For eg skal gje ut bok. Og det må ein jo nesten ha lov å vere glad for.

Og så er det ikkje alle som kan ringe nokon og seie «hei, eg vil gjerne ha ein fantastisk interessant, og relativt godt betalt jobb, er det greit at eg startar på mandag, ja, forresten, eg vil visst berre jobbe 60% og flekse emd fridagane akkurat som det passar meg, er det greit?» – og så får ein viljen sin.

Eg er van til å få viljen min.

Eg burde sikkert sette meir pris på det.

Nemleg.
No går eg og tar meg ein drops.

Mandagen kom og gjekk

I halvanna år har eg no hatt arbeidsfri. Det vil seie, eg har skrive bok. Kvar søndag kveld har eg gleda meg til mandagen, til stille hus og arbeidsfred ein heil dag til ende.
I dag har eg vore på jobb. Heilt ordentleg jobb med arbeidstid og kollegaer og lunsj og timebetalt. Det har vore lite å gjere, slik det ofte er i oppstarten.
Heime har skisseblokk og manus lege brakk. Meir enn brakk: Også bråkete. Eg har høyrt dei kalle heilt heimefrå og opp på kontoret mitt på sjukehuset.

Kom heim! Eg har ord som må rettast, setningar som er for dårlege, eg skal snart til korrektur og då er det for seiiiint, ropar manuset frå heimekontoret.

Kom heim! Eg har blanke sider som verker etter å få strekar på seg! Du må bli ferdig med illustrasjonane til Song for Eirabu, du må lage ferdig skisser til barnebokmanus, du må teikne, teikne, tusje, teikne, nooooo, ropar dei blanke arka i teiknestova.

Så eg har teikna, eg. Frå ungane kom i seng og til no.
Klokka er kvart på tolv, fingrane er varme, fingertuppane prikkar litt. På tide å legge seg. Ny dag i morgon med timebetalt jobb og ufridom og ugjorte ting som ropar heimefrå.

Håper det er meir å gjere på jobben i morgon, så høyrer eg ikkje støyen frå forlagsdeadline som dirrar foran meg.

Mamma?

Sånne forstyrrande element som kjem inn på kontoret er jammen ikkje lette å vere brysk mot.

Kontornytt II

Organa etterlyser bilete av tøflane mine. Eg er som vanleg offensivt sørvisinnstilt, så i dag blir det moteblogging frå kontoret. Som alle veit, filttøflar og tweedskjørt er aldri feil.

Kontornytt

Hei. Eg sit no her og dinglar med filttøflane og skal ikkje blogge. Derfor blir det berre litt RL-dokumentar frå her og no på kontoret mitt.

Te og kamferdrops. Og favorittboka mi: Engelsk-nynorsk-ordlista.

Meir kamferdrops der dei kjem frå.

Ei snikaktig og dropsetande dame som har slutta å jobbe for å skrive bok. Men som altså et drops og fotograferer teen sin istaden.

Ungane likar seg godt her på kontoret. Litt hemmeleg, eit rom der mamma har sine eigne ting og gjer ein jobb som dei ikkje får forstyrre. Men me kan lese bøker her inne etter tannpussen. Roald Dahl sin Heksene byrja me på i går, for tredje gong.

Fagre nye verd: To skjermar

No er laptopen kopla til ein ekstra skjerm og eit skikkeleg tastatur. Eg kan dra vindauga frå ein skjerm til ein annan med musa, og har dermed plass til å ha Wikipedia, Nynorskordlista til UiO og tekstdokumentet ope og synleg samstundes. Kan hende gamalt nytt for deg, men for meg er det heilt fantastisk. Og ein får jo akutt lyst på endå fleire skjermar. For ikkje å snakke om eit heilt rom med skjermar som er styrt med hendene og som kan sjå inn i framtida. Så lenge Tom Cruise held seg borte, sjølvsagt.

Fredagsdokumentar (tillegg)

Hoho, eg er ustoppeleg. Puter og telyshaldarar.

Fredagsdokumentar

Eg er så lukkeleg.

Fine skrivebordet, og ein skikkeleg arbeidsplass for ein frysepinn.

Plass til ein gjest som berre vil prate, og til ein som vil overnatte.

Endeleg litt hylleplass til bøker. Og ein liten lykkebringar frå Afrika passar på dei aller minste bøkene.

Mormor si skumle kjøkenklokke som stoppa då ho døydde i 1989. Eg har aldri turt å sette i nytt batteri.

Og sidan dette er MITT rom og arkitekten ikkje har NOKO han skulle sagt, så er det lampe som liknar blomst og duk over ei bokhylle.

Og så er utsikten upåklageleg. Motsett veret, men kva gjer no det. Eg skal berre vere her inne, eg.

Kontoret mitt er ferdig! *lukkeleg*