Mircea Cărtărescu: ORBITOR venstre vinge

Du sit bak glaset ditt og ser på byen. Du er observatøren, tenkaren, forfattaren. Fordi du ikkje er der ute, men bak glaset ditt, blir alt som skjer kring deg fjernt, framandgjort, tingleggjort. Verda blir ei umedvite suppe, du opplever din eigen tanke som den einaste tanke. Du forvekslar det å tenke med å vere, det å observere med å vere subjekt, du kjem til å sjå omverda som ei suppe av umedvitne, små kryp der nede på gata. Fordi du ikkje brukar hendene dine til anna enn å kle på deg, skrive, ete, tenne og slukke for lyset, blir kroppen din ein sugande, lengtande masse for deg. Det einaste lysande i di verd blir di eiga tenking.

Du sit aleine, og den næraste du har på din einsame observasjonspost, er mor di. Ikkje som eit menneske, men som eit minne. Ho krinsar i dine fantasiar om barndom om kjønn om mennesket, om meining. Du lagar deg ein dikotomi av deg og mor di, du er den lysande tanken, spydspissen, kuken, den handlekraftige, sæden, midtpunktet. Ho er kjøtet, mørket, den passive livmora som råtnar kring deg til den brest, og du kan frigjere deg, men aldri frigjere deg, for du er bunde til henne gjennom noko du freister forstå.

Du er eine vinga, ho er andre vinga, mellom dykk er mellomgolvet, muren, navlestrengen, sommarfuglkroppen.

Du sit bak glaset ditt og les og les, du freister forstå verda gjennom det du les, det du tenker, det du ser. Men alt er sett gjennom det same, gjennom dikotomien mellom deg og mor di, som blir universialisert til altforklaringa, den uendelege teorien om alt, der di spalta oppleving av å vere deg (tenkande, observerande, medvite) og mor di (alt det motsette av deg) blir brukt som mal for å forstå eitkvart kaos, eitkvart mønster.
Barndomsskildring, kvarkar og Big Bang, slektshistorie, byen kring deg, flora og fauna, nervebanar og innvollar. Alt blir forklart med den same rigide dikotomien, der du er den lysande tanken, og mor di det råtnande kjøtet.

Denne gamaltestamentlege misogynien, denne neofreudianske samanblandinga av anatomi og indisk mystisisme, blir stadig meir ordrik, insisterande, støtta av vekslinga mellom smått og stort, før og no, alle nivå du grip fatt i.
Du grev deg stadig djupare inn i sjølvovertydande retorikk.

Eg blir først gripe av avsky og medynk, for denne handlingslamma forteljaren, denne framandgjorte, einsame guten som freister drøyme og tenke fram den store forståinga, men endar med å gå i desse utbroderte, små sirklane tilsynelatande heilt utan evne til å sjå sin eigen tenking, reflektere over sin eigen rigide refleksjon.
Etterkvart stig irritasjonen i meg. Og dette veit eg: Irritasjon er trua på at den andre kan betre, irritasjon er eit ønske om at den andre skal nytte sitt eige intellektuelle potensial.

For du er ikkje dum, Mircea Cărtărescu. Du er ikkje eingong oldgamal. Du burde kunne betre. Du demonstrerer nettopp ein vilje til å forstå, eit ønske om å sjå skjulte og openberre mønster, til å fatte verda og deg sjølv.
Eit rasande skrik finst i meg etterkvart som eg les: Vakne, Mircea! Sjå kva du gjer! Sjå kva du gjer mot deg sjølv, der du sit bak glaset ditt og deler verda i to!

Heilt til sist ønsker du deg berre samansmelting, oppheving av kjønna, og alt det andre som du i di eiga deg-mor-dikotomi-mytologi ser som splitta. Heilt utan snev av forståing for at det er deg sjølv som har skapt denne forståinga.

Vakne, Mircea! Gå ut i verda. Bygg noko med hendene dine, bli sveitt og forpusta av anna enn angst og seksuell frustrasjon, delta, finn deg nokon å elske som du kan sjå og respektere.

Kan hende gjer du det, og skriv om det, i dei to neste bøkene i Orbitortrilogien. Om ikkje, orkar eg deg ikkje meir.

Boktips?

Eg skal på biblioteket igjen. Og eg treng litt hjelp.

Det er slik at eg gjerne vil lese noko som verkeleg er bra.
Eg skal vere spesifikk nok i behovmeldinga mi:

Eg orkar ikkje bøker som hovudsakleg gir meg smerte. Jobben min er å ta del i verkelege born, ungdommar og vaksne sin smerte og liding. Eg oppsøker ikkje fiktive versjonar over det same.

Eg vil lese noko som utfordrar meg, løftar meg, utvider og forfører meg. Eg vil forelske meg i ei bok.

Og eg vil absolutt ikkje ha at nokon narrar meg til å bruke ein time meir av mitt liv på å lese muntre, rørande familieforteljingar eller såkalla filosofiske forfattarar som er middelmådige tenkarar.

Eg vil lese noko av nokon som er klokare enn meg, skriv betre enn meg, og som ikkje gjer meg deprimert.

Eg vil gjerne ha same kjensla som av Lost in translation.

På førehand: Takk.

Kringsatt av litteraturvitarar

Kan hende liknar forfattarar si oppleving av litteraturvitarar ikkje så reint lite på folk med psykiske lidingar si oppleving av psykologar.

Å studere litteraturvitskap er sjølvsagt ingen garanti mot seinare å bli forfattar, og det finnes dei som mistenker at alle littvitarar hamnar på studiet fordi dei slit med skrivetrong og publiseringslengt. Men korleis litteraturvitarar slash forfattarar har det, veit eg ikkje.

For eg er ikkje litteraturvitar.

Eg skriv.

I møte med litteraturvitarane kjenner eg fleire samtidige, og ikkje naudsynleg motstridande, kjensler og tankar.

På eit vis merker eg ei primitiv audmjuking, ei skam over å ikkje vere i stand til å forstå meg sjølv (eg = det eg avslører gjennom det eg viser meg som = det eg skriv)  i møte med andre som forstår betre, og det emosjonelle motstykket: den infantile irritasjonen, trigga av skam og mindreverd. Eg blir pasienten som tenker at eg veit, at eg har den ordlause eigenopplevinga som akademikarane krinsar rundt med ord eg ikkje forstår, men som skildrar det dei ikkje eigentleg veit.
(Dette tek ikkje all plassen.)
(Eg er ikkje eit barn.)

(Sant: Audmjukinga tek minst plass, men eg vel å starte med det pinleg smertefulle, eg vil ikkje skuldast for å nekte.)
(Yrkesskade.)

Samstundes ein lengt. Eit sug etter å sjå det andre ser, når dei ser på meg. Eit omlag like infantilt ønske om å vite meg sjølv, kunne bli sett uendeleg, kjærlig, inderleg, gjennom å ha desse augene sjølv. Ha forståinga, vere den vaksne, romme ei eigenforståing, og i same stund vere meg, vere den forståtte.

Det er slik: For litteraturvitarane har ikkje sett meg, dei har ikkje skrive verken nedsetjande, skamferande, eller med djup og kjærleg forståing om det eg har skrive.

Det er også slik: Eg vil ikkje at dei skal sjå på meg.

Og det er slik: Dei er rundt meg. Alle stader. Dei er redaktørar, dei er kritikarar, dei er forlagssjefar, dei skriv bloggar, dei arbeider i bokhandel (ja, det stemmer: det hender), dei er på litteraturfestival og drikk øl ved sida av meg: Me fører samtalar.

Dei har eit språk eg ikkje har.
Dei snakkar om det eg elskar, på ein måte eg ikkje forstår. Dei forstår prosessar som flyt gjennom, mønstre og verkemidlar. Dei ser det eg elskar i historisk og kulturelt perspektiv.
Eg vil sjå det dei ser. Eg vil ha deira viten.
Eg lærer, eg fjuskar i faget, eg plukker opp uttrykk, eg lyttar ved bordet.
Men akademisk vitskap er meir enn fagtermer, lettfatteleg definert av velvillige formidlarar. Meir enn denne straumen av litt her, litt der, som eg syg til meg.
Akademisk vitskap er tileigna gjennom massiv og langvarig læring, drøfting og etterkvart internalisering.
Eg kjem ikkje til å gå den vegen. Eg kjem ikkje til å tileigne meg det blikket.

Eg grip meg i å nytte hammar som skrujern, nytte psykologien (mitt fag) si forståing og språk. Ikkje (berre) for å fjonge meg og prove at eg (også) kan tenke, men også fordi det er beste reiskapen eg har, når eg freistar nærme meg noko eg ikkje forstår.

Eg forstår ikkje heilt kva eg driv med. Eg forstår ikkje kva eg gjer. Eg veit ikkje kven eg liknar, og eg kjenner meg historielaus, blind og febersjuk.

Dette er eg overlatt til (som dei før meg): Skrive (så godt eg kan). Forstå (som best eg kan). Øk det og styrk det.

Lengten, skammen, viljen til meir, tørsten (uslukkeleg, kan det sjå ut til): Dette får vere premissane.
Lengten etter meir driv verket.

(denne teksten har ingen slutt)

Tractionman – korleis forstår me deg?

Tractionman: Ikkje Pippi.

Barnebokredaktøren min og eg prata litt om barnebokkritikk. Ho, og dei andre barnebokarbeidarane eg møtte på Lillehammer litteraturfestival,  gjorde meg merksam på kor lite lesaroppleving som får plass i vaksne sine kritikkar av barnebøker, kor mykje nostalgi og oppdraging og pedagogikk og lite kvalifisert synsing som får prege barnebokmeldingane, samanlikna med kor mykje oftare vaksenbøkene får kvalifiserte, fenomenologiske og reflekterte bokmeldingar på bøkenes eigne premissar.
«Eg skal sende deg eit par moderne bøker eg meiner er verkeleg gode,» sa redaktøren. «Les dei for ungane dine, gjer deg opp di eiga meining, og høyr kva ungane seier. Og så kan du google bokmeldingar etterpå.»

Ho sendte meg bøkene om Tractionman.
Dette er mi oppleving som høgtlesande mor: Ungane var umiddelbart interesserte. Omslaget var nok til at dei kraup opp i sofaen og ville høyre.
Eg las. Dei fulgte med. Dei hadde ingen spørsmål eller innvendingar (det har dei elles ofte), dei lo godt undervegs, og så skjedde det noko anna, som eg vil komme attende til.

Først: Ei ønskeliste. Nokon ønsker seg Tractionman. Så startar forteljinga: Hender pakkar opp ei actionguttedokke. Guten som pakkar opp ser me lite til. Dei vaksne ser me lite til. Det vil seie: Alt Tractionman opplever er guten sin leik, sjølvsagt. Og dei vaksne er tilstades absolutt heile tida, fordi det guten gjer, er å vere der dei vaksne seier han skal vere, gjere det dei vaksne har bestemt. Han et, han vaskar opp, han badar, han legg seg. Dei vaksne styrer guten, guten styrer leiken. Og dette berre skjer kring Tractionman, leiken er i fokus uansett kva dei vaksne har bestemt at guten skal gjere.

Kva opplevde eg som høgtlesande mor? Eg opplevde boka som dels for avansert for ungar som ikkje les sjølve, eg måtte peike og forklare syns eg. «Dette seier mora, då» og «her ser de at han vaskar opp, sant, sjølv om det er Tractionman som blir kjend med gryteskrubben». Og dels opplevde eg det som ei ganske forfriskande bok, som tok lesaren inn i den reelle verda til born. Dei blir jo styrt av vaksne heile tida, og samstundes er dei i leiken og opplever noko me vaksne ikkje har tilgang til.

Men kva med ungane då?
Var det for avansert?
Var plottet svakt og teikningane for innhaldsrike og rammesoga over hovudet på dei?

Eg spør. Ungane svarar:

Niåringen: Det var ei god og morsom bok. Du kunne forresten spart deg for dei der forklaringane, me er ikkje dumme, liksom.
Seksåringen: Veldig god bok. Kan eg få den med meg i senga?

Neste kveld:
Seksåringen: Mamma, kan du komme inn her?
Eg: Ja, kva er det? Du skal sove no!
Seksåringen: Eg er nesten ferdig med Tractionman. Eg vil lese litt høgt for deg.
Eg: Har du lese alt då? Det som står i alle boblane *peiker*
Seksåringen: Ja, sjølvsagt, det er jo der orda står. Høyr då!

Og han les langsamt gjennom scena der Tractionman får grøn, heimestrikka sparkedress med kyse av bestemora til guten.
Han klukkar. Og peikar. Og les om att.
«Forstår du mamma?»
«Ja, eg forstår jo at guten syns det er heilt feil med strikkedrakt til Tractionman.»
«Nei, nei, ikkje guten. Tractionman blir flau! Ser du ikkje!»

Og rop frå niåringen sitt rom: «Mamma, me forstår det er guten som leikar. Du er ganske treig av og til. Du burde leike meir.»

Dette skjedde: Eg blei gammal. Borna mine forstår bilete og tekst annleis enn eg.
Og annleis enn Erle Marie Sørheim, har eg i dag googla meg fram til.

Tractionman er ei fantastisk bok, for den synleggjer kva som er barnelitteratur på borns premissar, og kvar den bryt med vår nostalgiske og vaksne lesaroppleving.

Tør du kjøpe bøker til ungane dine som vil gjere deg gammal?

Seksåringen, Tractionman og Tiger.

Alt ein lærer

Lars Mytting. Skummel type.

Om ein skal hugse det ein lærer, bør ein oppsummere etter nokre dagar.
Dette lærte eg på Lillehammer 2010:

• Dei som les opp frå notata sine på ein keisam, litt monoton og rask måte, får med seg alle dei interessante poenga dei har førebudd. Det er viktigare å følge med på slike folk, enn dei som får publikum til å le. (og eg har jammen gått skrekkeleg lenge på universitet og tenkte aldri over slikt dengong. men då var eg ung og trudde god formidling var viktig.)
• Knørpl. (takk, Hilde Myklebust.) Når ein har funne ein knørpl er det vanskeleg å la vere å pitle.
• Eg likar ikkje gå på konsert (når eg har drukke tre øl vil eg prate), men eg likar veldig godt når det dukkar opp musikk heilt plutseleg.
• Romanforfattarar (og publikummet deira) er oppsiktsvekkjande lite reflekterte/medvite litteratur som konkret, fysisk verk. Ein stappfull sal gispa då Tomas Espedal viste fram at det er mogleg for diktbøker å vere tjukke, at romanar kan vere flisetynne, og at nokre bøker kan ha raud stripe på. (næh!) Heile forsamlinga burde vorte teleportert til Oslo Comic Expo etterpå og lytta til teiknarar snakke om format, form, tekstur og rammer for kunst. (neida, eg glippa ikkje på poenget.)
  

  Mette Moestrup. Kan tenke. Bra dame.

• Eg saknar universitetet. (apropos universitetet, lzzm.) Det er gøy å høyre på folk som har tenkt seg om. Mette Moestrup, til dømes. Det er gøy å tulle med folk som kan tenke også, det er mange slike ein kan drikke pils og diskutere og drøfte og tøysesnakke med. (helst på vestlandsk. det vil seie utan å le for mykje. berre at eg gløymer heilt å ikkje le, då.) Men eg saknar å vere ein slik som tenker sjølv. Gjorde eg ikkje det? Då, altså? (næsj. sikkert ikkje. men eg saknar universitetet likevel. eg trudde lenge eg sakna storby. men det er jo berre tull. storbyar er stappfulle av apedumme folk.)
• Sidesprangsforlaget mitt får skryt overalt. (mangschou. der ungdomsboka kjem.)
• Lars Mytting ser ut som Clancy Brown i Carnivale (den dritskumle predikanten).
• Eg har ei sjeldan evne til å frike ut folk som eg vil seie noko fint til.
• Det er openbert vanskeleg å snakke om barnelitteratur utan å bli frykteleg metatematisk.
• Eg kjenner visst frykteleg mykje folk som likar å reise på festival.
• Det er ein sosial konvensjon å syte over å vere på festival blant mannlege forlagsfolk og mannlege forfattarar over førti.
• Det er veldig tørr luft på hotellrom. Ein blir frykteleg tørst.

Ingvill Solberg: Den yngste – dikt

Frierne må ikke være snakkesalige, sier min søster, de
må ligne harer og rever. De må ikke komme halsende,
men løpe lett og årvåkent. Jeg vil ha en frier med fly
og khakiklær, som Denys Finch Hatton.

– Ingvill Solberg

Eg les lite lyrikk, det vil seie: Eg prøver ofte, men gir opp. Ofte er det slik at eg forstår at poeten vil få meg til å føle noko, og så føler eg meg mest manipulert. Eller så finn ikkje tematikken gjenklang i meg, eller språket snakkar ikkje til meg.

Det hender likevel at dikt treff noko i meg, set mine eigne ord, kjensler og indre bileter i svingningar. Det er derfor eg prøver, igjen og igjen.

Og så har eg lagt merke til noko: Når det skjer, når dikt treff meg, les eg dei høgt. Eg gjer nesten aldri det med prosa. Det er noko med lyrikk som på eit vis talar i rommet mellom meg og andre, dikt eg likar er dikt eg vil dele.

Ingvill Solberg sine dikt har eg lese høgt. For mannen min, for mor mi, og for dotter mi.

Og dotter mi sat heile sist helg og teikna ut frå dikta eg hadde lese. Dikta skapte bilete i henne, og dei bileta var så annleis enn mine eigne at eg gjerne vil dele tilbake. Med dykk, og med Ingvill Solberg, så ho kan få sjå at orda hennar skapar noko i møtet mellom vaksne og born, mellom ord lese høgt og indre verd.

Min bror går ned
til dammen. Når ingen ser det,
legger han på svøm.

Når ingen ser det, slår han
med vingene, og skriker
sitt hese skrik.

– Ingvill Solberg

Innanfor

 

På torsdag skal eg og Harald Rosenløw Eeg stå på same scene, då P2 arrangerer noko på Internasjonalen (Youngstorget, Oslo) som sikkert blir gøy.

Sidan eg ikkje hadde lese noko av HRE før, tenkte eg at det kunne eg likegodt få gjort i dag, og dermed blei søndagsselskapet mitt Yatzi frå 2004.

Dette er ungdomsroman, og det har eg lese noko av i det siste, grunna ein hemmeleg plan. Men eg slit med ungdomsbøkene. Eg tenker «jo, dei har jo ikkje lese allverda, så dei vil vel ha det slik,» og så les eg vidare meir på trass enn på lyst. Det ligg ei avstand mellom meg og desse bøkene, eg føler meg som eit gammalt menneske som lyttar til ungdomsmusikk og tenker at «jo, dei har jo ikkje høyrt Beatles eller Joplin eller Nirvana og høyrer jo ikkje at dei riffa der er tjuvstjåle, og det einaste som manglar her er…» Jah. Ungdomsbøker.

Dette var annleis. Sug i magen heile vegen. Som lesar er eg begge, eg identifiserer meg så uventa sterkt med karakterane, og samstundes er eg vaksen psykologdame på BUP som vil knuge ungane inntil meg og fortelje dei at det ikkje er deira feil. At dei vaksne pinadø har å ta seg saman. Og dei vaksne her er greie. Truverdige, greie vaksne. Ungdommane er fine. Skadeskotne og bråkjekke, men ikkje påtrengande eller slitsame. Forfattaren fell ikkje for freistinga, han let ikkje nokon rote seg oppi meir enn eg orkar, slik at eg tilslutt orkar det som er meir enn born kan tåle.

Faksimile frå NRK si omtale då Yatzi blei brageprisnominert

I morgon skal boka med meg på jobb. Kolleger og samarbeidspartnarar bør lese ho. Alle som står utanfor når ungdommar viser skarpe eggen sin, bør inviterast innanfor. Det klarar Rosenløw Eeg.

Skjørtejegere og kvinnehatere

Eg les framleis Kunderas Romankunsten, og er komme til ordlista hans. Då En spøk blei omsett til uhorveleg mange språk i 1968 og 1969, fekk Kundera meir enn litterær stjernestatus: Han fekk bøkene sine omskrive, redigerte og maltrakterte av omsetjarar på diverse språk. Han blei springande fortvila rundt etter orda sine, og kjende seg etterkvart som ein gjetar bak flokken av villsauer, – ein trist og latterleg mann.

Han blei til sist stansa, av sin gode ven Pierre Nora, som oppmoda Kundera til å skrive sin eigen ordbok. «En ordbok over romanene dine. Nøkkelordene, problemordene, kjærlighetsordene.»

Eg har plukka ut to av desse ordforklaringane, som har vore med meg sidan eg las dei for tjue år sidan, så lenge at eg nesten har trudd dei var allmenne.

LYRISK [Lyrique]. I Tilværelsens uutholdelige letthet er det snakk om to slags skjørtejegere: lyriske skjørtejegere (som søker sitt eget ideal i hver kvinne) og episke skjørtejegere (som søker kvinneverdenens uendelige variasjon i kvinnene). Dette tilsvarer det kalssiske skillet mellom det lyriske og det episke (og det dramatiske) – et skille som først dukket opp på slutten av 1700-tallet i Tyskland og ble mesterlig utviklet i Hegels Estetikk: Det lyriske er uttrykksformen for subjektiviteten som bekjenner seg, mens det episke skriver seg fra det lidenskapelige begjæret etter å gripe tak i verdens objektivitet. Slik jeg ser det, overskrider det lyriske og det episke estetikkens domene; de representerer to mulige holdninger mennesket kan innta til seg selv, verden og de andre (den lyriske alder = ungdommens alder).
Denne oppfatningen av det lyriske og det episke er dessverre så ukjent for franskmennene at jeg var nødt til å gå med på å la den lyriske skjørtejegeren bli den romantiske knulleren i den franske oversettelsen, mens den episke skjørtejegeren ble den libertinske knulleren. Det var den beste løsningen, men den gjorde meg litt trist til sinns likevel.

MACHO (og kvinnehater) [MACHO (et misogyne)]. En macho elsker det kvinnelige og ønsker å herske over det han elsker. Ved å forherlige den undertrykkede kvinnens arketypiske kvinnelighet (hennes morstilstand, fruktbarhet, svakhet, hjemmekjærhet, følsomhet, og så videre) forherliger han sin egen virilitet.
En kvinnehater har derimot en sann skrekk for det kvinnelige, han flykter fra de kvinnene som er altfor meget kvinner. En machos ideal er familien. En kvinnehaters ideal er å være ungkar med mange elskerinner; eller: gift med en elsket kvinne, uten barn.

Romanforfatteren

Milan Kundera skriv i Romankunsten (norsk omsetjing ved Kjell Olaf Jensen, 1987):

ROMANFORFATTEREN (og hans liv) [Romancier (et sa vie)]. Romanforfatteren Karel Capek ble spurt om hvorfor han ikke skrev dikt. Svaret lød: «Fordi jeg avskyr å snakke om meg selv.» Hermann Broch om seg selv, Musil og Kafka: «Vi har ingen egentlig biografi noen av oss.» Det betyr ikke at deres liv var fattig på begivenheter, men at det ikke var ment å bli skilt ut, å bli offentlig, å bli gjenstand for en bio-grafi. «Jeg avskyr å stikke nesen i de store forfatternes dyrebare liv, og aldri skal noen biograf få løfte sløret av mitt privatliv,» sa Nabokov. Og Faulkner ønsker å «bli tilintetgjort som menneske, fjernet fra historien, ikke etterlate seg noe spor i historien, intet annet enn trykte bøker.» (La oss merke oss dette: trykte bøker, altså ingen ufullendte manuskripter, ingen dagbøker, ingen brev.) En nesten altfor velkjent metafor: Romanforfatteren river sitt livs hus og bygger sin romans hus med stenene. En romanforfatters biografier river altså ned det romanforfatteren har bygget opp, og de bygger opp det han har revet. Deres arbeid kan hverken kaste lys over verdien av eller meningen ved en roman – det kan til nøds identifisere enkelte murstener. I det øyeblikk Kafka tiltrekker seg større oppmerksomhet enn Josef K., er Kafkas posthume dødsprosess i gang.

Brei kulturdekning

Det er heilt greit for meg at folk har vanskar med å lese meir enn 1500 ord på fire månader, og dermed har få andre referansepunkt dersom alle 1500 orda er skrive av ein og same forfattar.
Men kan hende kunne Dagbladet hyre inn ei eller anna freelancande dame som hadde lese noko anna? Det er veldig fint at Jan Omdahl rapporterer frå twitter også, men det ser ut til at sjølv der kjem me ikkje utanom same referanse.

Jaja. Ein dag, ein vakker dag, om nokre år, har kulturjournalistane fått tid til å lese noko anna.

Me får berre vone at finanskrisa si påfølgande annonsesvikt til avisene ikkje har ramma dei så hardt at dei blir borte før dei rekk å skrive artiklar om andre folk. Nett no kan det jo vere at enkelte, inklusiv den gode Karl Ove sjølv, ikkje heilt ser at det skal vere noko tap om Knausgård Tidende skulle bli borte.

Faksimile frå Dagbladet kultur, 25.02.10: Fire Knausgårdartiklar på framsida