Forfattarsyssel: Å lage problem for seg sjølv

I dag morges vakna eg i eit heilt stille hus, på ei nesten heilt stille øy. Utanfor raslar ospa i vinden, nokre kviger ruslar på beitet mellom huset og fjorden. Elles er det heilt, heilt stille.

Eg er her for å skrive.
Eg har vore vaken sidan klokka halv ni, eg har ikkje dusja, eg har ikkje gjort noko som helst utover å sitje med datamaskina.

Manus har auka med omlag fem ord.

Eg har lese eit titals wikipedia-artiklar, dei fleste ligg framleis opne i faner øvst på skjermen. Eg har lese nokre kronikkar og artiklar, og eit essay. Alt saman kan kallast research. Innimellom har eg vore på facebook og twitter og slikt, og eg har lese nokre artiklar som slett ikkje er research, i tillegg til at eg har sett to videoar (ein på 7 sekund med ein geitekilling som brekar, og ein litt lengre med ei and som har mista andungane sine ned i ei rist).

Hovudutfordringa akkurat no er at eg har så store ambisjonar for denne boka.

«Gå inn i det som er smertefullt»

Dei siste to-tre åra har eg freista skrive sosialrealistisk og smått. Eg har skrive nokre heilt korte tekstar, det har gått fint. Men så har eg skrive nokre romanutkast, og dei har vore frykteleg dårlege. Keisame og innhaldslause, rett og slett utan verken mål, meining eller underhaldningsverdi.
Planen var at etter Eirabu skulle eg skrive slike korte romanar som andre forfattarar gjer. Ei i året, helst, slik at eg kunne bli nesten heiltidsforfattar.
«Gå inn i det som er smertefullt», «berre skriv utan plan», «gjer bruk av eigne konfliktfylte livserfaringar» var blant råda eg ga meg sjølv. Sikkert gode råd. Dei blei i alle fall dyre, med tanke på kor mange timar eg kasta bort på å følgje dei utan å få noko publiserbart materiale ut av det.

Den vanskelege andreboka hjernen.

No har eg ein heilt annan plan.

Eg har faktisk ein plan.
Eit ganske ambisiøst prosjekt, akkurat slik Eirabu var. Eit heilt annleis prosjekt, sjølvsagt, men eg har gått bort frå ambisjonen om den tynne romanen bygd utelukkande på ting eg veit frå før.

Det føles deileg. Endeleg kjennes det som eg gjer det eg skal.

Så kvifor skriv eg ikkje noko?
Svar:
– Det er så vanskeleg.
– Eg må gjere veldig mykje meir research.
– Kvifor har eg ikkje ei heilt anna utdanning?
– Kvifor kan eg ikkje fleire språk!
– Dette prosjektet er alt for stort for meg, eg får det ikkje til!
– Eg kan ikkje plotte ferdig før eg veit mykje, mykje meir.
– Eg kan ikkje begynne å skrive før eg har plotta meir.
– Eg veit ikkje kva ende eg skal begynne, for det er så mykje av alt her.
– Det er så vanskeleg.

Ok.

 

Eg lyg.

Eg seier strengt til meg sjølv:
– Det er ingen som tvinger deg til noko som helst. Du kan skrive noko anna. Du kan gjere det enklare. Ingen der ute i verda forventer at du skal ha lese alle desse artiklane, lært deg desse språka, ingen i heile verda forventer at du skal kunne alt dette.

Eg lyg.

Det er nokon som tvingar meg, som forventer alt dette. Eg gjer.

Derfor får eg no tre Safari-kjeks og ein kopp kaffi, og permisjon frå eigne ambisjonar i ein time.
Eg skal ikkje lese fleire artiklar denne timen. Eg skal ikkje forvente noko som helst av meg sjølv. Eg skal berre skrive litt.