Når er det ein skriv blitt dét manuset?

Eg har vore på årets kollektivferie (eller nerdeleir som borna kjærleg omtalar det), og der kom eg og Kroll til å prate om korleis eg skriv bøker versus korleis han lagar dataspel.
No er kanskje eg og Kroll påfallande like inni knollen (i kontrast til kor påfallande ulike me er utanpå knollen). Men ein fin snakk blei det, og den fall saman med at eg har tenkt på akkurat dette ei tid. Når er det dette prosjektet? Når sluttar det å vere det manuset eg skreiv i fjor, og bestemte meg for å ikkje gå vidare med? Eller … når blir dei små tekstane som eg finn attende til her og der, og dei grunnleggande ideane som førte til det dårlege manuset (men ideen i born VAR god! Den VAR det!), og alle filane med research eller kva ein no skal kalle det … når blir det eit manus? Når blei det dette manuset, dette prosjektet? Er eg der no? Har eg vore der i to år? Eller har eg vore der i femten år, sidan det finnes tekst restar her som her minst så gamle? Tjue år gamle, kanskje, om eg tek med første utkast til den scena som kanskje blir med i kapittel to.

Det viktigaste når ein skriv, og når ein lagar spel, er å faktisk lage noko. Som spelutviklar er det deretter viktig å raskt finne ut av at noko er crap, og gjere noko anna. Det er ulikt skrivinga. For det er alltid mogleg å endre teksten, og det er betre å ha ein tekst og endre den, enn å starte på nytt med blanke ark kvar dag. Derfor utvikler det seg eit konglomerat inni datamaskinen, og på oppslagstavla, og inne i skallen, og på små lappar på nattbordet, og på sidene i dei ulike notatbøkene eg har i handvesker og ryggsekkar og koffertar.

Men når er dette konglomeratet eit prosjekt? Det er alltid eit prosjekt. Det har faen meg vore eit samanhengande prosjekt sidan nokon stakk nasen sin ned til meg minutta etter fødselen og hjernen min begynte «ooookei, other people, dette må eg finne ut av, forstå, interagere med, rekne ut, bruke til noko, gøyme meg for, få noko frå, elske, bli elska av, and all that jazz».
Ikkje det generelle prosjektet det er å skrive, altså. Det spesifikke prosjektet som ender opp med å vere noko andre gjenkjenner som eit prosjekt. Publisert og mellom to permar, fortrinnsvis.

Er eg der no?

For meg er ei ferdig bok som eit ferdig bilete andre kan sjå og forstå (usle kryp, tilbe mitt bilete, det er gjort synleg for dykk! – eller noko veldig mykje meir audmjukt, til dømes).
Prosessen liknar meir på at ein har alle desse puslespelbitane. I utgangspunktet kan kva som helst brikke passe inn, det krever berre at ein finn på ein haug med bitar mellom som gjer at dei passar. Men jo fleire bitar ein har valgt skal vere der, jo meir avgjer dei og dess mindre kan eg finne på. Og om det blir keisamt, vanskeleg eller forutsigbart med alt det som skal vere mellom, er det freistande å kaste eit par bitar (ikkje langt – ein kan kanskje bruke dei til ei anna forteljing).

Slik held eg på. Eg innbiller meg at det eg held på med heile tida nærmar seg å vere eit manus. Eg er framleis usikker på kva slags manus. Arbeidstittelen har endra seg nokre gonger dei siste åra (frå «Dukkehjem» til En vidunderlig uke til Hverdagsboka til Mor d atter II til Glasshus). Karakterane har endra navn og slekt og narrativ, men nokre av dei har halde på eit par personlegdomstrekk (og Liv Signe heiter visst Signe no, og er omlag 50% meir intelligent og har ein annan jobb og er gift med ein annan mann, og ingenting er likt faktisk, bortsett frå Signe).

Det skulle vere ein lettskriven, lettlest bok basert ting eg faktisk kan = ikkje så mykje research, og i alle fall ikkje fantasy.

Host.

Er eg der no?

Kanskje. Må berre skrive den først. Finne på alle dei andre brikkane. Men dei brikkane som ligg på bordet er i alle fall bra. Veldig bra. I den forstand at eg ikkje anar korleis eg skal få dei til å henge saman, og dermed er det ikkje forutsigbart eller keisamt.

Og kva var den lyden? Var det eit ekorn som smekka med tennene før det kraup opp etter askestamma?