Sjuande og siste utgåve av det forfattardrivne litterære tidsskriftet Kraftsentrum blei i går kveld feira på Knøderen i Bergen. Redaktørane Olaug Nilssen og Gunnhild Øyehaug haldt først felles tale med mykje mikrofonbytting, og først etterpå kom eg i tankar om at eg skulle jo blogge om dette og måtte lage skisser (sidan mobilen tek dei elendigaste bileta). Heldigvis hadde BT ein journalist på staden som dokumenterte heltinnene, og i bakgrunnen ser de meg og manden som glor og drikk øl og sånn.
Etter redaktørane si mikrofonbyttetale, der dei tulla og tøysa og var alvorlege og takka folk og gjorde alt slike avtroppande redaktørar kan finne passande, las nokre bidragsytande skribentar opp tekstar.
Kjersti Rorgemoen las først. Ho var veldig lågmælt, og det tok tid før hjelpsam ung mann kom og skrudde opp lyden, så eg fekk berre med meg halve teksten. Men ho var til gjengjeld uendeleg søt.
Det viste seg at teksten til Kjersti var komme på trykk i eit festskriv, som Nils-Øivind Haagensen frå Flamme forlag kunne overraske Gunnhild Øyehaug med. Ho blei direkte rørt, og så song alle Hurra for deg som fyller ditt åri anledning 34-årsdagen hennar, vel og merke utan å bukke, nikke, neie eller snu seg kring sin eigen akse, sikkert fordi dei ikkje hadde drukke nok øl, eller fordi det var folk der dei ikkje kjente eller noko. Men bursdagsbarnet Gunnhild smilte og såg vakker og lukkeleg ut, og då gjorde det sikkert ikkje noko at bukking og snurring uteblei.
Så las Agnes Ravatn opp frå ein roman ho skriv, og her fekk me høyre korleis det går når ein seint på kvelden blir med ein framand mann heim for å få gryterett, og det viser seg at han er meir oppteken av erotisk relatert sjølvforsvar enn matlaging.
Manden likte teksten til Olav Øyehaug aller best. Då hadde eg drukke så mykje øl at eg ikkje kunne multitaske, og eg var så oppteken av å teikne at eg ikkje klarte å lytte skikkeleg. Men manden kunne fortelje at teksten handla om å symje ut på djupt vatn, og bli der lenge. Så lenge at ein fann ut at ein kunne overleve der ute, og til og med ha eit godt liv. Men til sist kunne ein komme til å innsjå at einaste grunnen til at ein hadde symd heilt der ut og overlevd og slikt, var berre fordi ein skulle sjå om det gjekk an. Og etter ein slik innsikt kunne ein i grunnen symje heim att.
Siste bidragsytar var John Erik Riley, som mellom diktskriving og forfatting og intervjuing av amerikanske forfattarar og slikt, også er forleggar og har vore Kraftsentrum sin begeistra mann i Damm. Eg har tidlegare omtalt han som mogleg søtnos i bloggen, der eg tok atterhald fordi eg aldri hadde møtt han. Dette nemner eg fordi eg gjerne vil oppgradere han frå mogleg søtnos til søtnos.
Arrangementet var hyggeleg, Knøderen var fullstappa, det var gratis sveler i baren, og Gunnhild Øyehaug og Olaug Nilssen skal ha takk for innsatsen bak det kritikarroste tidsskriftet sitt desse tre åra. Skal ein vere så produktiv og varm og fin og kreativ som desse damene, må det vere drive av lyst, og eg ser fram til kva dei enn måtte ha overskot og lyst til i åra framover. Lukke til med det heile, finaste damene!
Dei lova elles ei rimeleg pakkeløysing med tidlegare utgåver av Kraftsentrum, du får følge med på heimesida deira.
Falturiltufestival, altså. No manglar me berre at mannen min kler seg ut som ein drake og spring gjennom Vikjo. Men hald ikkje pusten.
Vårlys 