Fangirlbonanza

Stikkord

eirabu, falturiltu, fantasy, lene kaaberbøl

Då Lene Kaaberbøl var 16 år hadde ho utgitt sine første fire bøker, og kunne kjøpe seg hest utan å spørje foreldra om lov.

No har ho skrive 43 bøker, i tillegg til teater og musikalar, og til neste år kjem storproduksjonen Skammarens dotter på kino.
Ho har vunne ein haug med prisar, er omsett til 30+ språk og er heilt utan sidestykke Nordens fantasydronning.

Kaaberbøl er på turné i Noreg nett no, og om du har sjanse til å få sett henne, så hiv deg rundt.

Her er rett og slett ein lukkeleg fangirlbonanza frå Falturiltu-festivalen på Stord:

Lene Kaaberbøl (og eg!) i stallen på Tyse

Opningsfesten i Kulturhuset

Fangirlselfie!

Og midt i all meg-meg-meg passar det fint å vise fram at eg jaggu har fantastiske ungar også!
Her dansar Liva på opningsfesten for Falturiltu:

Stord kulturskules danseensemble, skjermdump frå sunnhordland.no

Og her opnar ordføraren kunstutstilling, medein av kunstnarane – sonen min Halfdan – sentralt plassert i lilla jakke.

Opning av kunstutstillinga til 6-klassane på Leirvik og Hystad
Skjermdump frå Stordnytt.no

Det skal dei ha, sjetteklassingane: Dei har laga mykje flott fantasyinspirert kunst! Utstillinga heng i Kunsthallen i Stord kulturhus, der eg og Trio Vest skal vise fram Eirabu-førestillinga vår på torsdag.

Falturiltufestival, altså. No manglar me berre at mannen min kler seg ut som ein drake og spring gjennom Vikjo. Men hald ikkje pusten.

Things to do

Stikkord

stord

Skuleturne er i grunnen ganske gøy. Ungdomsskuleelevane i Sunnhordland og Haugalandet tar det pent at eg kjem og les blodige tekstar og maskingeværsnakker dei gjennom skriveworkshop. Dei er høflege, hardarbeidande og gir meg tru på framtida.

Kalenderen her på bloggen er ikkje akkurat oppdatert, og akkurat no kunne eg ønske eg tjente ti gonger så mykje som eg gjer, så skulle eg ansatt ein supersystematisk webansvarleg og fått orden på alt.

Men things to do, altså.

I morgon, torsdag 07.02.2013, kl. 18.00, skal eg vere med på feiringa av ungdomsbøker si nye nettside ubok.no. Fine, unge bokelskarar arrangerer på Litteraturhuset i Oslo, og eg gleder meg.

Ti dagar seinare, søndag 17.februar, kl. 19.00, skal eg underhalde på feiringa av Stord folkebibliotek sitt 150-årsjubileum, i Kulturhuset på Stord. Biblioteket eg vaks opp i. *hjarte*

Og så drar eg til Spania i to veker, for å få gjort noko med denne uskrivne romanen som ligg og trøkker. Det blir best. Sorry, verda, du er gøyal og fin, men det blir aller best å ikkje vere i deg litt.

Utover våren skal andre rare og fine ting skje. Eg skal til Trondheim og besøke Bookstars, eg skal til Grimstad og besøke litteraturfestival, og så skal eg skrive litt i Haugesunds avis.

Men mest av alt skal eg puste, og skrive, og vere mamma, og ha verdas finaste pasientar.

Og om du no syns eg høyres ut som om eg elskar verda og alt er pur lukke, så minner eg om kva som er i ferd med å skje der ute:

Lånt frå http://www.flickr.com/photos/erikjorgensen/4394410105/sizes/z/in/photostream/

Ein kan ikkje vere sur og negativ, ikkje så veldig, i alle fall. Ikkje når det skjer mirakel kring husnovene.

Movember og nynorsk fantasy til trønderfolket

Stikkord

hjorth, lokal tv, solveig aareskjold, vikingar

Det har vore mykje farting i det siste, og slikt er jo kjekt. Eg har fått møte eit par heltar også, vore på lokal-tv (62 minutt uti der) med Solveig Aareskjold (og på kafe, herregud eg kunne snakka med den dama i dagevis i trekk, ho er eit vandrande sagaleksikon og tenker så fint, løp og kjøp Valkyrjesong, folkens!), og fått Vigdis Hjorth til å le (ikkje så vanskeleg, ho har i grunnen lett for å le, og lo godt av universitetsblødmene mine).

No er det siste innspurt før eg faktisk GIR MEG med all denne reisinga.

I dag pakkar eg trillekofferten for å dra til Stjørdal, noko som passar fint i Movember. Eg gror ikkje bart, det blir berre pinleg og ikkje spor maskulint, og ingen kjem til å få mindre prostatakreft av at eg har fjoner på overleppa. Men eg drar altså til barteland, og der har eg aldri lese opp for nokon før.

I morgon, mandag, kan du treffe meg på den nye bokhandelen Bookstars i Trondheim klokka sånn cirka 16.30 og ein liten time fram. Eg vil gjerne møte folk, drøse litt over ein kopp kaffi og eventuelt signere nokre bøker om de vil. Eg veit det er NaNoWriMo-skribentar i Trondheim, og andre aspirerande forfattarar (i tillegg til alle dei etablerte og kjente og fantastiske forfattarane), og eg vil gjerne møte dykk. Kom, kom!

På kvelden i morgon skal eg fortelje og lese opp frå Song for Eirabu på biblioteket i Stjørdal klokka sju.
Heilt gratis, så kom, kom der også!
Torsdag og fredag finn du meg på den splitter nye litteraturfestivalen på Os, og der skal eg og den galne mullahen Kristian Bjørkelo underhalde osingane med fantasy og vikingar og alt slikt som er tøft og gøy!
Kom, kom!

Oslo forfattarfesjå

Stikkord

death match, erlend loe, tekstar, vinne

Oslo bokfestival er ikkje som andre festivalar.

Forfattar les opp frå bok, eit vanleg syn i Oslos gater.

Midt i hovudstadens sentrum, overalt kvar ein freister få seg ein stille kaffikopp, sit det forfattarar og les høgt frå bøker, eller pratar om bøker dei har skrive. Stort sett eit fesjå, der årets bøker ligg i stablar til sals i telt kring scenene, og verken opplesingar eller intervju har så frykteleg mykje temperatur over seg. Men festivalstemninga var upåklageleg, og det er (motsett kva ein får inntrykk av i kritikken mot festivalen) INGENTING galt i å ville selje bøker. Meiner eg.

Fredagskvelden dumpa me inn i eit ikkjeoslobokfestivalarrangement, nemleg poesislam på Nasjonalbiblioteket, der Ellisiv Lindkvist kom på ein formell andreplass, men for meg var ho sigerskvinne med forbaska gode tekstar.

Laurdagen sneik eg meg inn på bokbloggarane sitt treff i Gyldendalhuset, og paradoksalt nok var eg alt for sosialfobisk sjenert til å mingle med folk, men slett ikkje flau for å delta i paneldebatt.

Om kvelden var det Litterary Death Match, som eigentleg er ein tullekonkurranse driven av ein ufatteleg amerikansk fyr som gnålte om donations, men det er gøy å vinne. Og tullekonkurranse eller ikkje, Erlend Loe sa at teksten min var litterært suveren, og eg fekk gullmedalje.

Søndagen fekk eg vere ein av desse keisame forfattarane som las litt frå bok på scene.

Heldigvis innehaldt dagen også eit mullamøte. Og alle var samde om at det hadde vore ein gild tur.

Oslo bokfestival

Stikkord

fantasy writer, poetry collection, stellar lineup

Denne veka er det bokfestival i Oslo! Eg deltek på festivalen med både debatt, Eirabu/fantasy-snakk og nyskriven tekst.

Først er det bokbloggtreffet i Gyldendalhuset på laurdagen.

Det blir stas, og kanskje litt skummelt.

Laurdag kveld, 15 september, er det duka for litterær dødskamp:
Klokkeslett: 20:00
Sted: Spikersuppa
Scene: Victoria jazzscene

Søndag 16 september er det bokprat med fine folk:
Klokkeslett: 14:30
Sted: Spikersuppa
Scene: Saras telt
Tema: Årets skjønnlitteratur

Eivind Hofstad Evjemo (Det siste du skal se er et ansikt av kjærlighet), Line Berg (Skrottene), Kristine Tofte (Song for Eirabu) og Kjersti Annesdatter Skomsvold (Monstermenneske) møtes til samtale.

Programleder: Selma Lønning Aarø.

Når det gjeld laurdagen:
Oslo bokfestival har ikkje offentleggjort deltakarar og jury, men det har Litterary Death Match i USA gjort:
The stellar lineup includes four writers — each will read their own work for seven minutes or less — including writer/scientist/performance artist Demian Vitanza (author of Urak), psychologist/fantasy writer Kristine Tofte (author of the Song for Eirabu series), the outstanding Marianne Clementine Håheim (author of the poetry collection Murmurs), former Rød Ungdom leader and author of De superrike, Mímir Kristjánsson.

They’ll be judged by a trio of all-star arbiters, including star cartoonist/illustrator Flu Hartberg (author of Horgan, and member of the Dongery cartoonist community), theatre director and actor Terje Skonseng Naudeer (featured in Himmelblå), and one more to be named shortly!

Resten av programmet finn de her: Oslo bokfestival.

Det er nok å velge mellom, for å seie det slik!

For mitt vedkomande er festivalens motto: Kristine gjer ting ho ikkje kan.
Og av ei eller anna grunn får eg lyst til å vise fram eit fleire år gammalt bilete av meg med Eirabu-veska mi, som Lise sydde. Det er elles den geniale festivalveska, eg får med meg ein bunke A4-ark, pc, bøker og alle kleda eg skal bruke, vips borte i veska.

Kristine gjer ting ho ikkje kan: Som å posere med veske.

Ja, eg ser smashing ut på dei bileta. Eg har tragisk ventehår for tida, samlar frå ein kortkort sidecut til litt meir lengde (eller laaaangt, som eg tenker inni meg). Når eg ser dei bileta tenker eg at eg burde absolutt spare til lengre hår. Og slanke meg. Og bli tre år yngre.
Då skal eg bli akkurat SÅ fin igjen:

Ikkje lett å vite kvar ein gjer av armane sine når ein poserer, nemleg.

Oppdrag skal henrulle

Stikkord

driv, kva, noko, prate, timar

Det har jo ikkje vore overveldande mange oppdrag, sånn forfattargreier med opplesingar og foredrag og skulebesøk og slikt, desse åra. Eg har kanskje tenkt at det var like greitt, eigentleg, sidan det å skrive bøker ikkje let seg kombinere så godt med å skrive opplesingstekstar, reise med fly eller sitte på hotellrom og øve på det ein skal lese.
Men samstundes har eg sjølvsagt tenkt at det høyrer med til å vere forfattar, å komme seg ut blant folk og gjere bøkene sine kjent. Og så får ein betalt. Slikt skal ein ikkje kimse ad.

Denne seinsommaren og hausten har det blitt meir enn vanleg. Og eg er openbert ute av stand til å skrive ein opplesingstekst, tenke at «den var jo god» og så legge den til sides og skrive ei ny bok. Eg tenker «den må bli betre», og det tenker eg heilt til eg les den opp. Og rett etterpå er det ein ny tekst som ligg og lurar.

No for tida har eg to tekstar eg ikkje er ferdig med, og som luskar i hjernen min som slike gjester som kjem fleire timar for tidleg, mens ein står midt i matlaginga, og som ikkje har vit til å sette seg med eit glas vin og berre prate og underhalde, men som insisterar på å gjere seg «usynlege», lure seg «stille» rundt i huset, snoke i hyller og skuffer og gi meg hovudverk, fordi eg ikkje veit kva dei driv med, ikkje trur på at dei har det fint, og ikkje har kontroll over noko som helst.

Den mest presserande teksten er til Oslo bokfestival, der det framleis ikkje er avklart om eg skal på det eine eller andre arrangementet med nyskrivne tekstar (det som ligg fast, Saras telt på søndagen, er jo slikt som eg ikkje eingong kan førebu meg til, for det skal vere «samtale» og eg veit ikkje kva eg blir spurt om eller kva temaer er). Ein ganske slitsam hjernegjest, altså.

Lillehammer 2012

Den ikkje fullt så presserande, men snart ganske påtrengjande teksten er til Kapittelfestivalen i Stavanger. Eg har gjort mange notat, skrive nokre sider, laga hjernekart og slikt. Der har eg nemleg eit tema: Arr. Som i og for seg er eit fint tema. Berre at ein røys med andre folk også skal snakke om arr på den festivalen, og eg må gjere noko som er bra, morsomt helst, og ikkje kliss likt det andre har gjort før meg. Dessutan skal eg framføre teksten fredag kveld ved eit arrangement der Frode Grytten skal lese. Frode Grytten! Han er alltid smart og morsom og avdempa og proff og gjer ein god figur. Eg vil ikkje ha sånne stive fjes og spreidt medynkapplaus. Uwæææ.

Så her sit eg og kan ikkje anna. To hjernegjester som snik seg rundt i andre rom enn eg er, med slike nesten lydlause skritt som gir meg angst.

Resten av hausten fortsett på same måte. Berre så det er sagt. Eg skal til Haugesund og Os, og kanskje Ryfylke og Stjørdal, og eg er verken proff, effektiv eller avslappa. Men det kan jo hende eg blir, ein gong, ute i framtida. Hoho. Særleg.

Fest!

Då er det berre ei veke til Song for Eirabu, Vargtid, blir kasta til ulvane (dykk).
Midtsommarnatta 20 juni held eg bokslepp og drikkeblot for Eirabu på Last train, sånn omlag frå klokka 19.30.
Det blir dampande dikt og underleg musikk, sveitte kvinner og skjeggete menn.
Eg gleder meg sånn. Kom.

Ti dagar og ein drøss med flyturar

Stikkord

arbeid, rart

Ti dagars manusarbeid att. Det er heilt sjukt. Eg sit med språkvasken no, og det er ikkje så frykteleg mykje igjen. Deadline om 9 dagar. Og så er det korrekturen seinare. Det er rart med det, etter 6 år er Eirabu snart til endes for mitt vedkomande,. Eg er så spent på om dei som likte førsteboka vil elske andreboka, og eg håpar sjølvsagt at anmeldarane skal bli glade, og at VG skal gi meg ein femmar og sånn.

Det er ikkje så mange som har lese. Redaktør og ektefelle og forfattarvenninne og konsulent.
Kanskje me er blitt fartsblinde, kanskje eg ikkje klarte alt det eg ville. Men eg klarte dette

«Imponerende verk, rett og slett. Språkvaskeren gråt underveis.»

Og så, då. Kva skjer etter eit intenst arbeid som er så krevjande og oppslukande at ungane mine har lært å lage middag sjølv?
Då er det ut i verda.
Eg skal til Berlin først, og besøke ei veninne eg er så glad i. Ho var den einaste av venene mine som besøkte meg i Danmark dei 7 åra eg budde der, og no vil eg sjå korleis ho har det i utlendigheit sjølv. Eg gleder meg veldig.
Så er det Lillehammer litteraturfestival, der eg er invitert til å både lese frå boka, og til å skrive ein pengetekst å lese opp. Begge delar 1 juni, så det blir den skumlaste og finaste dagen på festivalen for meg, men eg kjem til å vere der frå onsdag til søndag, møte masse folk, høyre mange forfattarar, drikke masse vin og kose meg ein bonk.
Men me gir oss ikkje der. Ei veke i Spania med ungane, berre eg og mor mi og dei finaste ungane i verda, stranda og himmelen og sola og alt som er godt her i livet.
Og SÅ, veit du, SÅ er det lanseringsfest i Oslo. 20 juni. Ferdig bok i neven og rart og lukkeleg og sikkert litt på grinen.
Og DÅ er det sommarferie.

Elsk.

Counting blessings

Stikkord

manus

Det er alltid litt teit å starte eit blogginnlegg med å orsake at ein ikkje skriv oftare. Så det skal eg ikkje gjere. Og dei aller fleste som er innom her har vel fått med seg at eg er i den lange, seige innspurten med manus, så det treng eg heller ikkje nemne.

At det er vår ute, med krokusar og påskeliljer og sikkert kvitveis for dei som har vågd seg ut i grøftekantene, det treng heller ikkje tematiserast, i alle fall ikkje så lenge eg ikkje veit meir om våren enn ein finn ut ved å løfte blikket frå pc-skjermen og kikke ut vindauga.

Så alt i alt har eg ikkje så mykje å seie, anna enn at eg er bittelitt lukkeleg over å sjå at manus no nærmar seg ferdig, og eg gleder meg sinnsjukt til å dra til Lillehammer litteraturfestival og lese frå boka i Parken fredag første juni, og eg gleder meg endå meir sinnsjukt til å halde lanseringsfest i Oslo 21 juni, sjølve midtsommarnatta. Eg kjem attende med kva utestad me skal halde fest, og håper at både nettvener og Eirabuvener stikk innom.

Men først: Gjere ferdig siste finpuss på manus før språkvask og korrektur.

God påske!

Etter hjartesukk kjem hjarterom

Stikkord

elske, på norsk, vev, vigrid

Siste bloggposten min var eit hjartesukk over å skrive frykteleg lang roman for frykteleg få lesarar. Det var ikkje så lett å skrive, sidan det er litt ukultur å innrømme at det er leit å nå ut til få lesarar. Me er jo så mange som skriv, og kvar bok finn i snitt nokre få hundre lesarar, slik har det vore i uminnelege tider, og nesten alle etablerte forfattarar har levd med vissa om å skrive ut i tomme lufta i årevis, for ikkje å seie tiår, før dei endeleg vann eit publikum som gav bøkene deira det eg kalla «livets rett». Eg trakka nok enkelte på føtene ved å formulere meg slik eg gjorde, eg ser det.

Men hjartesukket mitt var også ei overrasking for enkelte, som oppdaga at ei bok som hadde fått mange omtaler på bloggar og i aviser, samstundes kunne vere ei bok som nesten ikkje solgte noko.

Og hjartesukket opna eit hjarterom: Internettets varme, fine vev av folk som bryr seg om kvarandre.

Ida Jacksons bloggpost oppmoda folk til å elske boka med pengar. Det fekk nok folk til å førehandstinge Song for Eirabu, bok 2, Vargtid, til at boka hamna på Haugenbok si bestseljarliste. Først ei veke, så ei veke til. Og den første boka, Song for Eirabu, bok 1, Slaget på Vigrid er no utseld.

Enn det. Så hjarteleg kan bloggfolket vere, om ein tør fortelje det som det er.

Resultatet er at dei av dykk som sit med eit innbunde eksemplar av førsteboka eig ein rarietet.

Og at forlaget har avgjort at boka blir pocket, og at den kjem så fort som råd er. Det vil seie omlag to veker frå no av.
Det skal vere mogleg å tinge Song for Eirabu 1, Slaget på Vigrid i pocketutgåve frå neste veke ein gong.

Eg er så usigeleg rørt og glad. Både fordi så mange har vist at dei vil støtte at det blir gitt ut fantasy på norsk, som var sjølve dronningtanken bak å skrive verket, og fordi boka faktisk kjem i pocket no og dermed blir tilgjengeleg for dei som ikkje kan ta seg råd til innbundne bøker.
Mange som elskar fantasy er unge, studentar og andre som ikkje har så mykje pengar. Dei som har kjøpt den innbundne boka har no gitt desse ei gåve.

Eg elskar dykk. Alle saman. Heilt inni hjarta. Takk.
Eg skriv andreboka for dykk.

Og til helga gjer eg ein liten ekstrating for dykk. Eg drar til Oslo og held foredrag på Norcon (kongress for fantasy/science fiction-litteratur og teikneseriar), eg har tenkt å snakke om blot i norrøn mytologi, og sjølvsagt om korleis blotet gjennomsyrar Song for Eirabu. Heilt gratis.